Driemaal uitstel is scheepsrecht. Dit keer is het echt. Vertrek gepland op 10 juli vanuit Burgh! |
Het is moeilijk om te schrijven over een land dat ondertussen zowel in gedachten als in kilometers zo ver weg ligt. Ik ben nu twee weken in China maar al de nieuwe indrukken, en dat zijn er veel, hebben de oude al verdrongen. Ondanks dat China en Centraal-azië aan elkaar grenzen hebben deze buurman en buurman weinig met elkaar gemeen. In vervlogen tijden lag dat wel anders maar sinds de Chinese overheid hier op een nogal hardhandige onze-wil-is-wet manier regeert zijn het twee verschillende werelden. Maar goed, Oezbekistan! Het is het enige land dat door zijn centrale ligging aan alle Centraal-Aziatische landen, Afghanistan meegeteld. Sla de atlas er maar eens op open. Het is er voornamelijk vlak en het wordt half gevuld met woestijn en steppe en voor de andere helft met katoenvelden. De mensen spreken er naast Oezbeeks ook Russisch, een erfenis van een bekende periode. Het is het land waar je tegenwoordig naar toe gaat als je de oude zijde route wilt ervaren. De oude en historische handelsteden zijn opgeknapt en afgestoft. Ze hebben nu opvallend veel weg van openluchtmuseums waar de straatverkopers met souvenirs en veelal chinese namaakprul je als vliegen om de oren zoemen. Want daar draait het nu om, om je knaken, je poen, je dollars. Ja, vooral je dollars. In Bukhara, het eerste stadje waar ik na twee dagen in een zandstorm aan kom maak ik direct kennis met de nieuwe melkkoe van het land. Bussen volgeladen met westerse toeristen komen af en aan. Grijze mussen zijn het, pensioenado's op avontuur. Gestoken in kaki safari pakken en gewapend met dure camera's met grot telelenzen druisen ze in groepen door het oude stadje heen. "Och, wat is het hier toch authentiek hé schat, ja, schat" klinkt het in het Duits, Frans en ja, ook in het Nederlands terwijl ze in een Europees koffiezaakje aan hun Latté Machiato sippen. Het is na maanden in het midden-oosten een beeld waaraan ik moet wennen. Deze groepen willekeurig bij elkaar gestoken grijsharigen, half in survival outfit, half in te duur gekochte oezbeekse kledij. "Honderd dollar? Koopje toch schat? trek jij de portefeuille even?" Alles is erop ingesteld. Hotels met extra voorzieningen voor ouderen ploppen als paddestoelen uit de grond, bazaars komen weer tot leven, dit maal niet met levensmiddelen maar met souvenirs. De rafelige randjes zijn zorgvuldig weggepoetst, de bewoners verjaagd of in kostuum gestoken. De prijzen zijn vertienvoudigd en de wegwijzering is te lezen in drie talen. De oude zijderoute is veranderd in een Disneyland voor ouderen op avontuur. Natuurlijk wel met luxe touringcars en vijf sterren hotels. Kortom, de perfecte plek om sippend aan mijn Latté Machiato even te rusten. Na enkele dagen vertrok ik met voedselvergiftiging nr. drie, die me overigens nog steeds teistert richting het oosten. De toeristeneilandjes blijken geen juiste weerspiegeling van het land. De mensen zijn arm en werken veelal op de katoenvelden. Alcoholisme is dan ook een groot probleem. De dagen die volgden waren weinig spannend en werden voornamelijk gekenmerkt met frequent bermbezoek. Fietsen met een ontregelde maag is geen pretje. Een aangename verassing was het toevallig weerzien van Lio en Stefan. Een Duits stel dat ik maanden geleden in Turkije had ontmoet. En nu bevonden we ons plots op dezelfde weg met dezelfde richting, een welkome aflossing van de eenzaamheid. In de avonden maakten we vuur en kookte ik stampot en appelmoes. Je zou eens moeten weten hoeveel ik dat gemist heb! Zo mis ik nu vooral een chocolade letter, wie stuurt hem op?! Na een week scheiden de wegen, zij naar Bishkek om daar te overwinteren en ik verder richting het oosten. Wellicht zien we elkaar in China weer! Tadzjikistan lag op een dag afstand. Helaas begon het te regenen en kwam het kwik niet boven de vijf. Doorweekt en verkleumd kwam ik aan bij de grensovergang alleen om daar door een grote soldaat erop gewezen te worden dat deze overgang niet door buitenlanders gebruikt kon worden. Daar ging mijn hoop op een warm bed dat mij in de regen op de been had gehouden. Hij moet de teleurstelling op mijn gezocht hebben kunnen aflezen want uit meelij gaf hij me nog een kom soep. Lees: waterige bouillon met een halve aardappel. Het was de lekkerste halve aardappel die deze aarde ooit heeft voortgebracht. Vijftig kilometer verder kwam ik vlak voor het donker aan bij de juiste grensovergang. Ik hoopte op een vlotte doorgang zodat ik met het laatste licht mijn tentje zou kunnen opslaan. Het liep anders. Oezbekistan zette zonder problemen zijn exit-stamp in mijn paspoort maar bij de Tadzjikse controle ging het mis. Een even norse en netzo veregende soldaat bekeek mijn visum en verklaarde deze met een glimlach ongeldig. Ik dacht aan een misplaatste grap en lachte mee, helaas bleek het geen grap. Een sullig foutje in de data van mijn visum zorgde ervoor dat ik pas over vier dagen het land in kon. En omdat ik Oezbekistan al uit was zou dat tot de grootste lol van de soldaat betekenen dat ik vier dagen in niemandsland moest bivakkeren. Dat niemandsland was niets meer dan een mistroostig en ommuurd vlak beton zonder voorzieningen. Dit zou me toch niet gebeuren? Het verhaal van een andere fietser die een week met nauwelijks wat te eten of drinken in niemandsland vast zat stond me nog helder voor de geest. Maar er viel niet over te discusseren, Tadzjikistan liet me er niet in en even later werd ik hardhandig terug niemandsland in gebonjourd. Gelukkig heeft de nieuwe Oezbeekse president de wetten iets versoepeld en kon ik na het veelvoudig berichten van het thuisfront dat ondertussen met de ambassade aan de lijn hing en het vervelen van de wachtposten na enkele uren bij wijze van hoge uitzondering het land weer in. Na dit lange grensdebakel vroeg ik vermoeid aan iemand naar een hotel, voor ik het wist zat ik in een warm huis tussen hem en zijn familie voor een groot maal. Gastvrijheid komt altijd op het juiste moment! Vier dagen later passeerde ik de grens zonder problemen. In Tadzjikistan verbleef ik drie dagen, veel heb ik er niet over te schrijven. Het was er herfst, de bomen kleurden rood-oranje, ik keek ernaar. Ik keek naar de luidruchtige zwermen spreeuwen die afstaken tegen mooie luchten. Zat op de fiets en droomde wat met de voorbij trekkende wolken en kwam aan in Kirgizië. Land nummer vijftien, hiephoi! En nog ontzettend bedankt voor alle lieve en bemoedigende berichtjes en donaties. Bij het zien van deze lukt het me telkens weer om die laatste kilometers te maken, het geen wat lang niet altijd even makkelijk is. De steun van familie, vrienden en onbekenden is werkelijk hartverwarmend. Dus hiephoi, drie keer hoera voor jullie! Hoeraa Hoeraaa Hoeraaa :-) Groetjes uit China en tot de volgende! En natuurlijk een nieuw houtjetouwtjeplakfilmpje. Ditmaal een beetje meer een samenschraapsel van losse fragmenten dan normaal. Ik had wat minder gefilmd in de steden, helabela, joehoe
4 Comments
Zenuwachtig drentel ik heen en weer door de bijna kitscherige en met neonverlichte straatjes van Mashhad. Een grote stad in het oosten van Iran. Een stad die alleen wordt aangedaan door hordes gelovigen, enkele reizigers onderweg naar Turkmenistan en een verdwaalde pool waarmee ik mijn sterk verouderde kamer in een studentenhostel deel. Ik heb gelezen dat je het Turkmeense visum in nieuwe en gepaste contanten moet betalen. Echter blijkt uitleggen dat je dollars voor dollars wilt wisselen en niet voor Rial onmogelijk, niemand in Iran piekert er maar over om een dollar uit handen te geven. In een wisselkantoortje lopen de gemoederen hoog op en duwt een rood aangelopen Iraniër mij de zaak uit. Een rood aangelopen Iraniër is trouwens een vreemd en onnatuurlijk gezicht. Zonder gepaste dollars op zak kom ik aan bij de Turkmeense ambassade. Zenuwachtig, alsof ik op het punt sta onvoorbereid een grote presentatie te moeten geven. Maar net als bij presentaties viel de druk al snel weg. Een vriendelijke man drukte me tien minuten later vanuit een klein luikje in de muur mijn paspoort in mijn handen. Daarin het mooiste stukje papier dat ik in een lange tijd heb gezien. Een briefje dat past in het rijtje diploma's en liefdesbrieven. Eentje om te koesteren. ven voor de duidelijkheid Turkmenistan is een erg gesloten land met een nogal vreemde snuiter als president voor het leven. Als je het niet kent raadt ik je aan eens een avondje het internet op te gaan. Resultaat gegarandeerd. De uitgave van het visum lijkt dan ook totale willekeur en veel mensen in mijn omgeving werden geweigerd. Maar ik.. niet! Met mijn paspoort in de hand stond ik twee dagen, twee honderd kilometer verder aan de Turkmeense grens. Begroet en begeleid door over vriendelijke jonge soldaten worstelde ik me door allerlei papierwerk heen, werden mijn tassen uitgeplozen en keurde een dokter mij gezond door een vreemd piepend aparaatje op mijn voorhoofd te richten. Een vrolijke 'welcome to Turkmenistan!'' Kwam me nog achterna. Ik had me ondertussen al vanalles voorgesteld bij het land. Een tweede Noord-Korea kwam daarbij aardig in de buurt. Maar eenmaal binnen zag ik geen volk in onderdrukking, geen politiestaat of andere totalitaire trekjes van de president. Ik zag een straatarm sovjetstaatje zoals ik eerder tegen ben gekomen. De lada's en kamaz puften weer in veelvoud rondt. De huizen armoedig en weinig sfeer. Maar ook veel zwaaiende en toeterende mensen en de mooiste vrouwen die ik op mijn reis heb gezien. In tegenstelling tot Iran is de hoofddoek in Turkmenistan niet verplicht en zelfs verboden. De president vindt dat de zon vrij op de gezichten van de vrouwen moet kunnen schijnen omdat ze daar mooier van worden. Ik geef hem hierin geen ongelijk. De kleurrijke traditionele jurken doen een beetje denken aan hippies en Een bijzonder en vrolijk tafereel. De kennismaking met het land is vrij kort. Ik heb de eerste indrukken nog nauwelijks verwerkt voordat ik me in de woestenij van de Karakum woestijn begeef. De Karakum bestrijkt zo'n 90% van en het land en rukt steeds verder op. Voor mij betekend de woestijn vooral een warme en barre tocht door eentonige landschappen waar zowel mens als dier zich zelden laat zien. Tussen een enkele stad en een aantal gehuchtjes liggen 500 kilometers slecht wegdek en een uitzicht dat niet zou misstaan in een zoek de verschillen plaatje. De gedachte dat ik rondjes aan het fietsen was kwam dan ook meerdere keren op. Met water op rantsoen, een lichte tegenwind, twee lekke banden en vergezeld door de zon en Turkse vrachtwagens bereik ik na vier dagen Turkmenabat, met zijn 250 duizend inwoners de tweede stad van het land. Pas hier voelde ik de hand van de president. De straten zijn schoon en leeg, reclames bestaan uit beelden van de president met paarden of puppy's en grote marmere gebouwen met daarop vanzelfsprekend een portret van de president vullen het straatbeeld. Ik heb het gevoel alsof ik door een sovjetpropaganda filmpje uit de jaren tachtig fiets. Wanneer ik met een vriendelijke man en twee giegelende schoolmeisjes in uniform en verplichte staartjes een leuk gesprek heb plopt er uit het niets een overheidsfunctionaris op. Of ik wel een visum heb, of ik geen journalist ben en vooral of ik geen bedreiging ben voor de staat. Hij maakt me duidelijk dat als ik morgen de grens niet oversteek ik een groot probleem heb en dat ik nu maar beter verder kan gaan. De meisjes zijn ondertussen verdwenen. De man waarmee ik in gesprek was vertrekt ook na het veelvoudig Combineren van de woorden Cow en Goverment. Ik wandel nog een avond door de stad, de politie laat me verder met rust op enkele opmerkingen over mijn haar na. Milimeteren is hier de maatstaaf. Korter de beter. Koop een biertje, ga in bad en was de Karakum uit mijn haren. De volgende dag fiets ik Turkmenistan uit. Een beetje weemoedig want ondanks dat het volk straatarm is en wordt onderdrukt door een maniak die al het geld spendeert aan marmer en zelfportretten voelde ik me op mijn gemak in het land. De rustige en schone straten, het marmer, de prachtige parken en bloemperkjes en het ontbreken van reclame . Na het overweldigende Iran was dit precies wat ik nodig had. Helaas is het allemaal een grote fascade. Een fascade waarin maar een man in gelooft. En jammer genoeg is dat de president. ----- En hier nog wat beeld! in Turkmenabat heb ik helaas niet veel gefilmd. Ik ben ondertussen in Kirgizië. En niet zomaar ergens maar op 100 kilometer van de Chinese grens. Een kippenendje! Althans, als er geen besneeuwde 3750 meter hoge bergpas tussen lag. Wanneer ik die beklommen heb, de grens overgestoken ben en in Kashgar ben beland hoop ik wat over Oezbekistan, Tadzjikistan en Kirgizië te schrijven! Er zijn ook nog enkele donaties binnen gekomen, ontzettend bedankt! Ik heb er wollen sokken van gekocht en binnenkort een warmere slaapzak. Want nu bibber de nacht door in mijn zomergoed. Dus hee, hiephoi, reuze veel dank en tot de volgende! Youtube kiest altijd de meest charmante foto van mijn hoofd uit voor deze filmpjes, zelf had ik er liever een koe of iets dergelijks op gehad ;-)
A one time english update for my new iranian friends, which i found in numbers. I wrote this some time ago, actually a full thousand kilometers and almost two countrys ago but it catches my feeling about Iran quite well. "I'm about to leave Iran. On the second last night i've pitched my tent early on top of the last mountain before the border. In the distance i could see Turkmenistan but more spectacular is the view on the vast and gigantic desert of Iran. Seeing this beautiful and warm land which i will soon leave behind makes me a little emotional. The last month and a half i've fallen in love with a country and especially with the people. The kindness and helpfullness of those people is beyond everything i have encountered before. I would like to thank the Iranian people for everything they gave me. In particular Ramin and Meghran, but also all the other people that offered me food, a bed, friendship and help in all kind of ways. Because of this lonelyness didn't excist for me in Iran. It's worth alot! I hope change and better times will come soon for this country. Anyway, Turkemnistan is next and with this ill start my central-asia adventure! I won't be in in reach for some time. See you! " Since i lost my phone all the photo's and video's of Tehran are lost. So you will have to imagine this! Tehran is a crazily new and big, busy and vibrant city. Which is very much alive, frankly i cannot show you this! The turkmenistan update will be there soon! Joehoee Met het verlies van mijn mobieltje zijn alle foto's van de eerste drie weken Iran verloren gegaan. Gelukkig ben ik geheel bij de tijd en update ik braaf dagelijks mijn social media. En wat blijkt, Instagram slaat al je verhalen die normaal 24 uur zichtbaar zijn op. Dus zie hier... Een instagram reis door Iran :-) Mocht je me al volgen op Instagram dan kan je deze overslaan. Volg je me niet maar heb je ook ooit een account aangemaakt om zo nu en dan of geregeld tot obsersief naar het leven van anderen gluren dan kan je me volgen op: Sjarel_ ps: een weetje, praktisch elke Iranier heeft Instagram en dit is dan ook het eerste wat ze vragen. De verplichte Selfie staat er vaak een minuutje later op. Joehoee JA!Eergisteren kreeg ik dan eindelijk het begeerde groene papiertje in mijn paspoort geplakt. Het Turkmeense visum! Dit geeft me vijf dagen toegang tot het land. Niet genoeg om het land te zien, amper genoeg om het door te komen maar ik ben er blij mee! En dan denk je misschien Turkmenistan, waar ligt dat dan?! Turkmenistan is een afgesloten woestijnstaatje tussen Iran, Afghanistan en Oezbekistan en daarmee de doorgang naar Centraal-Azië. Of je het visum krijgt lijkt totaal willekeurig. Van de vier fietsers die ik in Teheran heb ontmoet ben ik de enige die hem kreeg. Hiephoi! Turkmenistan is het googlen waard. De vorige dictator hing het land vol met zelfportretten, hernoemde de maanden van het jaar en een hele stad naar zichzelf. Verboodt Circus, Balet, make-up en autoradio's. Begon een parelwitte en megalomane nieuwe hoofdstad te midden van de woestijn en noemde zich zelf "the great" Hij stierf echter vroegtijdig door een hartaanval. Zijn opvolger zette zijn lijn voort. Maar dan met een vleugje van... Zichzelf, zoals een goed dictator beaamd. Nuja, door dat land fiets ik de komende dagen! 1.5% van de bevolking heeft toegang tot internet en daar hoor ik zeker niet bij. Oftewel, ik zie julder weer vanuit Oezbekistan! Aju! Ps: hier heb je de president die met zijn zoon een liedje zingt! Ik moet bekennen dat ik op de fiets luidkeels mee zong. Turkmenistan! pps: de tweede update van Iran komt vanuit Oezbekistan. Op 17 september op een stoffig landweggetje nabij de Kaspische zee verloor ik mijn mobiel. Hoogstwaarschijnlijk gewoon niet goed weggestoken. Onbenullig, zoals het verliezen van spullen vaak gaat. Veel mensen zouden er niet langs komen alleen die dag kwam er wel iemand. Een boertje op een brommer deedt de vondst zo'n tien minuten voor ik het verlies ondekte. Meermaals scharrelde ik tot in het donker over het paadje. De slangen in het meer staken hun kop boven water en zullen zich af hebben gevraagd wat die vreemde snuiter daar maar liep te dwalen. Ten einde raad gaf het op en gaf ik toe aan de wens van de eigenaar van de visvijver waarnaast ik mijn tentje had opgeslagen. Zijn huisje naast de vijver had qua formaat veel weg van mijn tent maar zonder de hoeveelheid aan spulletjes. Want hij had niet zo veel, een kop thee, een waterpijp, drie eieren die al snel in de pan eindigde, een permante sigaret in zijn mond en een allumium blaadje vol heroine die hij niet kon laten rusten. Buiten loeide een grote dieselmotor die water voor de visvijver pompt dag en nacht door. Ik dacht even dat ik gek werd. De visboer was het duidelijk al geworden. Het was een vreemde gewaarwoording. Ik vroeg of hij internet had, veel hoop had ik daar niet voor gezien de omstandigheden. Maar hij sprong op, maakte duidelijk dat hij wel aan internet op zijn mobieltje kon komen, vroeg een briefje van 500.000 rial en klom op zijn motor. Hij gebaarde dat ik moest blijven wachten en snorde zonder verlichting de nacht in. Het duurde twee uur voordat hij terug kwam. Ik keek ondertussen naar een vage russische film met veel ruis op zijn televisie, zijn grootste bezit, maar het geluid kon niet op tegen dat van de dieselmotor. Net voordat ik naar mijn tentje wilde lopen kwam hij terug. Bezweet duwde hij de motor voor zich uit, hij was vergeten de benzine bij te vullen en had anderhalf uur met de motor gezuild. We verhuisden naar de 1e verdieping en tevens de enige andere kamer van het huis waar hij met trots zijn stereoinstallatie liet zien. Twee gigantische speakers waren naast een kussen de enige voorwerpen in de kamer en al snel braakte ze op een hoogvolume schelle iranische muziek uit. Met moeite lukte het om een paar berichtjes te sturen terwijl hij verder wegzakte in een door de heroine aangewakkerde zwijm. Ik wenste hem nog een goede nacht en viel in mijn tent in een diepe slaap. In een realistische droom vond ik mijn mobieltje terug, werd wakker en moest met teleurstelling constateren dat het niet zo was. Alle dromen zijn bedrog. De dag daarop fietste ik naar de kaspische zee, die woelig en bijzonder lichtblauw gekleurd was en nam een duik. De golven ontnamen me even de zorgen. Ik ben nu terug in Teheran. Wegens een groot religeus feest, waar op een zeer indrukwekkende manier de dood van imam Hussayn wordt herdacht, is alles enkele dagen gesloten. Morgen hoop ik een nieuw mobieltje te kopen en weer opnieuw koers te zetten naar Turkmenistan. Want jaja, ik kreeg zowel het visum van China en Turkmenistan! Het koste me twee weken in Teheran maar ik ben ontzettend blij dat ik mijn reis volgens planning kan voortzetten. Iets wat niet vanzelfsprekend was sinds Turkmenistan de laatste maand veel andere fietsers heeft geweigerd. Ik hoop op 1 november via Turkmenistan, Uzbekistan, Tadjikistan en Kirgistan de Chineese grens te bereiken. De Pamir in Tadjikistan moet ik vanwege de aankomende winter helaas overslaan, het wordt koud en er is enige haast bij geboden. Met mijn mobieltje zijn naast alle contacten ook mijn fotos en filmpjes en een nieuwe blog update van Iran verloren gegaan. Gelukkig had ik een paar dagen eerder het nieuwe houtjetouwtjeplakfilmpje geupload en zijn enkele foto's bewaard gebleven. Dus bij deze! Ik hoop later nog iets over Iran te schrijven, bij verre het mooiste en bijzonderste land dat ik bezocht heb. Ik zal de komende weken wat minder bereikbaar zijn. Verder nog ontzettend bedankt voor enkele donaties, hierdoor kan ik een nieuw mobieltje aanschaffen en daarmee hopelijk nog veel filmpjes maken! Groet uit Teheran! De enige plaatjes die via whatsapp zijn overgebleven, heb ik je ook iets gestuurd, stuur het dan terug :-) Kort geleden belde de PZC mij op in Teheran om even over mijn belevingen in Iran te praten. Hier rolde dit stukje uit. Iran is bij verre het meest bijzondere land van mijn reis en dat hoop ik in mijn aanstaande update met een nieuw houtjetouwtjeplakfilmpje te laten zien. Deze zal binnen een week verschijnen! Tot dan, Aju! Of Godafez zoals ze hier zeggen.
ps: voor de volgers van het bewegende stippie op de waar is sjarel pagina, daar zit pas over ander halve week weer beweging in! En de link naar het digitale stukje: Het heeft even geduurd want de Iraanse internet censuur heeft ook mijn website gevonden. Ik ben dan ook een fietsend staatsgevaar! Dit maakt updaten helaas erg lastig. Maar ik ben dus in Iran! Ik kan het zelf nog niet bevatten, in honderd dagen naar Iran! Een erg bijzonder land, al is dat voor de volgende. Op zeven Augustus stak ik vanuit Turkije de grens met Georgië over. Een harde en werkelijke grens. Een grens waarbij je achteraf iets mompelt als: zoheee, dat is nu eens grens. Zo'n grens. Geen papieren tijger, geen denkbeeldig lijntje op een kaart getrokken door de hoge heren van lang geleden zoals ik in Europa vaak zag. Maar een grens tussen twee werelden. Het was een hele gewaarwording om na het principiële Turkije Georgië in te fietsen. Georgië waar alcohol overvloedig vloeit, minirokjes hoogtij vieren en neonletters je met sex bombarderen. Al was ik na anderhalve maand Turkije toe aan een nieuw land, het koste me enige tijd hieraan te wennen. De Russische invloed was net als in de Balkan weer voelbaar. Lada's en Wolga's knetterden over de wegen, de gezichten stonden hard en de winkeltjes hadden opvallend veel weg van een slijterij. Naast het Georgiësch en Armeense spreekt iedereen hier Russisch. Een taal die ik op de regelmatige Dawai, Dawai, Dawai die mij vanuit Lada of berm werd toegeroepen niet versta. Maar Dawai betekend vooruit en dat ging ik! Vier dagen later was ik in Armenië. Armenië is een klein bergachtig land dat me tot het uiterste vergde. Een voedselvergiftiging, welke mij uren bibberend en brakend in volle zon liet creëren had daarbij een een vinger in de pap. De bergen de andere negen vingers. Ik durf met zekerheid te stellen dat het beklimmen van de Himalaya een appeltjeeitjekarweitje is in vergelijking met de cauacauische uitlopers in Armenië. Nog nooit verlangde ik zo naar huis. Naar weidse en platte polders, naar een tuin waar het vaale groen de nazomer inluidt. Naar de poes met wie ik dan samen een beetje kan luieren terwijl de kerkklok een keer of negen slaat. Naar de kauwtjes die zich rond de toren en de grote kastanje verzamelen en opmaken voor de nacht. Wat deed ik überhaupt hier in de hitte op deze berg? Wat had ik hier nou met mijn fiets te zoeken? Het waren naast de eindeloze en loodzware bergen ook de kauwtjes die zich in Armenië weer lieten zien en horen en daarmee de heimwee spekten. Maar goed, uiteindelijk en met een klein beetje hulp van gemotoriseerd vervoer werdt de laatste 2500 meter hoge top bereikt. Verwelkomd door een herder die zwijgzaam zijn geitje kwam laten zien en een uitzicht op een in zonlicht badend Iran kwam ik tot de conclusie dat ondanks alles Armenië mijn hart veroverd had. Toen ik wat later in mijn tentje na een onweersbui de wolven hoorde huilen wist ik dat zeker. Wat een ongeloofelijk mooi land! Mocht je ooit in de buurt zijn, sla het vooral niet over. Hierbij nog een houtjetouwtjeplakfilmpje en wat beeld. Verder zijn er enkele nieuwe donaties waar ik hartelijk voor wil bedanken en krijgen julder allemaal de groetjes uit Iran! Tot de volgende, uit Teheran, aju! Oftewel, bedankt Turkije! Allereerst bedankt voor een veilige doorreis. Maar ook voor je bijzondere en enorm gastvrije inwoners, voor de adembenemende landschappen, bedankt voor alle waterbronnetjes op het juiste moment en dat ene wolkje voor de zon, bedankt voor de bergen welke na een loodzware klim telkens weer met een fantastische afdaling eindigen, Bedankt voor alle poezen in de steden, schildpadden op de weg en honden... Oké, niet voor de honden. Bedankt voor alles wat ik kreeg van ali's, mehmets en erdogans. Bedankt voor het bemoedigend toeteren op zware momenten, minder bedankt voor de harde piep in mijn oor veroorzaakt door de toeter. En vooral bedankt voor het verpulveren van alle vooroordelen die ik had jegens de Turken. Turkije en zijn inwoners hebben mij enorm verrast. De eindeloze gastvrijheid van de Turk hielp mij menigmaal over moeilijke momenten heen. Er is geen dag voorbij gegaan waarin ik niet ben geholpen. (al werden problemen soms groter dan daarvoor, ze bedoelen het goed) En die hulp kon ik goed gebruiken. Reizen op de fiets is een enorme uitdaging en en een gigantisch avontuur maar lang niet altijd leuk en makkelijk. Buiten de fysieke uitputting, meestal veroorzaakt door hoge bergen en een brandende zon is de eenzaamheid de grootste vijand. De kilometers na Istanbul zijn daar een goed voorbeeld van. Loodzware dagen en een gevecht met de eenzaamheid en mijn gedachten. In mijn dagboek schreef ik het volgende: "Avond, juli. De trekkers trekken langzaam hun laatste baan over het land. Het land dat niet alleen in de avond goud kleurt. De laatste voorbijganger werpt nog een lange en bevragende blik op die onbekende groene stip daar op de voor hun zo bekende heuvel. Ik kijk terug en vraag me af of ze dit groene stipje zullen herinneren, ze thuis het nog even zullen benoemen en daarmee mijn bestaan bevestigen. Een gedachte die ik graag heb. Dat iedereen die even toetert, roept of de moeite neemt om een blik te werpen en daarmee even stil staat bij mijn voorbijgaan. Het fietsen kan eenzaam zijn." Gelukkig is geen gevoel blijvend en kan alles met behulp van de gastvrije mensen en het motto 'doorbijten en trappen' overwonnen worden. In totaal verbleef ik veertig dagen in Turkije. Dat is bijna tien dagen langer dan de planning, voornamelijk veroorzaakt door veel fiets pech, iets wat hopelijk nu verholpen is! Dit gaf mij wel de gelegenheid Turkije en zijn inwoners goed te leren kennen. Zo kan ik nu stellen dat Turken absoluut niet goed zijn in afstand en tijd inschatten. "Ga over honderd meter rechts, over de snelweg, 75 kilometer, uurtje fietsten!" En dat ze bijzonder goede chauffeurs zijn. Dat blijkt als ze met een sigaret in de ene hand, een biertje in de andere hand en een telefoon tussen schouder en kin geklemd met honderd kilometer per uur vrachtwagens inhalen. Verder doet dit hakkeletak verhaaltje dit land niet genoeg eer aan dus kijk mijn nieuwe filmpjes en foto's maar :-) Tot slot, ik heb de afgelopen maand nog enkele mooie en gulle donaties ontvangen. Ik wil de mensen daarvoor hartelijk bedanken. Mede hierdoor heb ik het al zover kunnen schoppen en hopelijk nog veel verder! Groetjes uit Georgië, een soort Balkan 2.0. Een groter verschil met het principiële turkije is niet mogelijk. Maar dat is voor de volgende. Aju! Houtjetouwtjeplakfilmpje nummero zes Ik ben ondertussen in Trabzon en heb mijn Iraanse visum bemachtigd! Wegens verdwaalde en vertraagde pakketjes met fietsonderdelen breng ik hier wat meer tijd door. Ik hoop Zaterdag richting Georgië te fietsen met als volgend doel Teheran! Ondertussen werd ik gebeld door de PZC dat een klein stukje schreef in het licht van de recente gebeurtenissen in Tadzjikistan. Bij deze. Aju!
www.pzc.nl/schouwen-duiveland/sjarel-uit-burgh-schrikt-van-aanslag-in-tadzjikistan-maar-fietst-toch-door~a0d5e6f6 ps: in de loop van aankomende week kan je het laatste houtjetouwtjeplakfılmpje van Turkije verwachten. Groet! |
Hoi!Ik peddel de komende zomer van de Noordzee richting de Zwarte zee. Via dit blog kan je mijn avonturen volgen :-) Archieven
Augustus 2021
|