Hela Hola! Een nieuwe tocht. Samen met mijn meisje vijf maanden Afrika. Van kaapstad naar Nairobi.
|
Daar is ie dan, lang verwacht en machtig mooi. Wellicht wel het mooiste moment van de reis om de oevers plaats te zien maken voor de Zwarte Zee. De zee die nu zo onrustig voor me ligt, en flinke golven over de kajak slaat, is voor zo lang het doel geweest dat het zien daarvan me emotioneerd. Hiermee is het klaar, af, voorbij! Een opluchting, een bevrijding bijna en tegelijkertijd ook treurig. De rivier was voor drie maanden mijn thuis. In 72 dagen fietste en peddelde ik 3500 kilometer van de Noordzee naar de Zwarte Zee. Soms leek het eindeloos, met de voortstrekkende oevers, een hardnekkige tegenwind, felle zon, zwakke armen of gewoon geen puf. Maar zelfs de wind gaat een keer liggen en de dagen gaan voorbij. De rivier was me goed gezind en bracht me tot de zee. Daarvoor bedank ik de Donau, mooie stroom! Ik sprak vanmiddag nog even kort op radio omroep zeeland over m'n aankomst. Dat is hiero terug te luisteren! https://audiomack.com/goedemorgenzeeland/song/15210074?fbclid=IwAR2-xne19_PWotFW2GH90_jefUmi2K-iaORxtS8lt1LzLTuPOGzzlIt3e44 Ik blijf samen met mijn meisje een paar dagen hangen in Sfantu Gheorge, een klein kustdorpje in de Donau Delta om vervolgens in de loop van twee weken terug naar Nederland te reizen. Tegen die tijd hoop ik nog een filmpje en wat verhalen op m'n blog te plaatsen. Tot die tijd! Warme groet vanaf kilometer 0 van de Donau. Sfantu Gheorghe, Roemenë. de Zwarte Zee.
0 Comments
Ahoy! Het is feest, de vijfhonderd is gehaald! Driehonderdvijftig op het moment van schrijven. De kilometerpaaltjes langs de rivier tellen gestaag af en daarmee komt de zee in zicht. Ik zou willen roepen dat ik hem al kan ruiken maar dat is helaas niet waar. De dode meeuw een eindje verderop wel, wellicht ook een geur die je met de zee kan associëren. Maar dat de zee niet ver meer is is zeker! In de afgelopen weken ben ik Servië door gepeddeld. De bergen door gevaren, waar de rivier zich tussen hoge rotswanden vernauwd tot een schamele 150 meter en zich verdiept tot 200 meter en de laatste twee dammen ben ik gepasseerd. De eerste en ook de grootste dam in de Donau via de sluis. Dat was nog een hele beleving, ingeklemd tussen een metershoge wand en een rivier-cruise waarbij de senioren op het dek aan mij een goed foto object vonden. Bij de tweede dam was de sluis buiten werking en hebben bewakers op eigen initiatief mijn vijftig kilo zware kajak over de boulders en de dam gesjouwd. De mannen moeten zich er toch op verkeken hebben want even later stonden ze ietwat beteuterd in klamme uniformen, druipend van het zweet uit te puffen. Maar daarmee liggen alle grote obstakels tot de zee achter mij! Wat resteert is een langzaam meanderende stroom tussen heuvel en vlakte. De rechter oever is Bulgarije, de linker is Roemenië en ik daartussen. Naar de Roemenen kan ik voorlopig alleen maar zwaaien, want de grens mag ik niet over. Gelukkig zwaaien de Roemenen fervent terug. Ik vraag me af of de vissers op beide oevers ook wel eens naar elkaar zwaaien of dat ze niet verder kijken dan de dobber drijft. De Donau tekent zich tussen deze twee landen als een twee kilometer brede stroom, zelfs als ik hem zou mogen oversteken is dat nog een flinke klus. Deze ruimte in de rivier wordt opgevuld met ondieptes, zandbanken en eilanden. Met kilometers aan zandstrand zijn de eilanden kleine paradijsjes. Niet alleen voor mij, nu ik iedere avond als Robinson Crussoe over mijn eigen eiland struin maar vooral voor de vogels. Het leven bij de rivier bestaat niet langer voor het merendeel uit muggen maar uit deze meer welkome vliegers. En vissers, die zijn er ook veel. Maar het zijn de vogels die de show stelen. Grote zaagbekken, ijsvogels, aalscholvers in duizendtallen, gekrijs van meeuwen, visdiefjes en witwangsterns. Zwarte ooievaars, grijze reigers, purperreigers, ralreigers, woudaapjes, zeearenden en de meest recente toevoeging: pelikanen! Ik heb even vreemd gekeken toen de eerste met grote slagen voorbij kwam. Wat blijkt, er komen in Europa twee soorten pelikanen voor en de grootste populatie daarvan broed in de Donaudelta. Je zou het van Bulgarije niet verwachten maar het land zou een goede strandvakantie maken, eentje met Pelikanen. Vergeet Zuid-Frankrijk of Kroatië, maar niet allemaal tegelijkertijd alsjeblieft. Einde daags versieren Bijeneters en Zwaluwen het avondrood en voorzien de zakkende zon voor dat ene uurtje van een stem. Kenmerkend en vriendelijk getjilp van de Bijeneter vult de lucht terwijl de Donau van groen naar goud kleurt om vervolgens in de nacht te verdwijnen. In deze dagen komt de zon op uit de rivier en duikt er ook al vlug weer in onder. Sinds ik uit de bergen ben is er veel veranderd. De nachten worden kouder, de wind is opgestoken en desondanks dat het kwik dagelijks nog boven de 25 graden uitkomt, is het te merken dat niet alleen ik aan de laatste etappe ben begonnen maar de zomer ook. De zon is niet meer die enthousiaste gele bol hoog in de lucht maar slaapt steeds langer in de rivier en overdag lukt het haar maar net om de vogels en de wereld op te warmen. Desalniettemin vindt iedere zonnestraal gretig aftrek bij drogende aalscholvers, de zwerfhonden op de oever, pensionado's op het zonnedek van de cruiseschepen en bij mij. Het einde van de zomer komt er aan maar ik en de zon zullen pas afscheid nemen aan zee. Ja, de zee. Ik zal blij zijn er te komen. Die eindeloze oevers op te zien houden moet in zekere zin voelen als een bevrijding. Vanaf dat moment kan ik zelf weer de richting bepalen, een taak die de rivier voor even had overgenomen. En begrijp me niet verkeerd, het is soms erg fijn zelf geen keuzes te hoeven maken. De dagen op de rivier geven rust, de tijd verstrijkt zonder veel gedachten en de keuzes die je moet maken gaan over het hier en nu. Dus ik zou aanraden, mocht de maatschappelijke hectiek je teveel worden, loop je tegen een burn-out aan of wil je er gewoon even uit: Stap in een kano en dobber eens een rivier af. Het doet wonderen. Maar vergeet er niet weer uit stappen. En dat is het voor nu! Ik heb met mijn meisje afgesproken elkaar op de 16e te zien in Sfantu Georghe, een klein dorp aan de monding van de Donau en aan zee. Dat geeft genoeg tijd om op m'n gemakje die kant op te kuieren, zover je kan kuieren met een kano. Tegen die tijd zal ik ook nog een stukje plaatsen want er staat nog een filmpje klaar. Maar voor nu is het af, de zon is onder en ik kruip m'n tentje in. Voor de enthousiastelingen is hieronder het Houtjetouwtjeplak-kano-filmpje van Slowakije, Kroatië, Hongarije, en een deel van Servië te zien. Tot snel, aju! En nog een paar foto's. Ze zijn gemaakt met m'n mobieltje, Dus de kwaliteit is niet heel goed maar het geeft wellicht een indruk van de reis! ps: een aantal mensen heeft zich ingeschreven voor de nieuwsbrief. Dit heb ik helaas nog niet aan de praat gekregen. Je krijgt dus geen mail bij een update. Excuzes-moi!
|
Hoi!De komende winter fietsen Marcella en ik zo'n 8000 kilometer door Afrika. Hier houden we onze avonturen een beetje bij met zo nu en dan een update! Archieven
September 2021
|