Een rechtlijnig leven

Een gele streep, een grijze baan. Links beige, rechts beige, soms met een tint groen. Boven een groot blauw vlak met pal in het midden een grote gele stip. Een grote, zinderende stip. Dit is geen beschrijving van een schilderij van Mondriaan, maar ons uitzicht voor duizend kilometer in Botswana. Twaalf dagen lang volgden we deze gele streep.

Fietsen door Botswana is niet voor degenen onder ons met een hoge prikkelbehoefte. Een adrenalinejunkie raakt hier nog overspannen. Heb je echter niet veel op met verandering en kijk je graag naar televisieprogramma’s zoals Rail Away, dan is een maandje op het zadel in Botswana wellicht de ideale vakantie.

De weg die we fietsten, ook wel de “Trans Kalahari Highway” genoemd, voert dwars door de Kalahariwoestijn. Dit is ’s werelds zesde woestijn qua oppervlak, althans volgens Wikipedia. De Kalahari heeft weinig weg van de grote zandvlaktes waar we in Namibië door fietsten, maar bestaat uit halfsavanne en heeft met haar kleine struiken, gras en een sporadische baobab weinig weg van een woestijn. Dit is de meest dichte begroeiing die we tot nu toe hebben gezien in Afrika! Dat het als woestijn wordt meegeteld, komt doordat er jaarlijks minder dan 250 mm regen valt. De afgelopen jaren komt het regenseizoen ook steeds later en valt er nog minder regen. Een groeiend probleem voor de lokale bevolking die van het schaarse land moet leven. Wonderlijk genoeg is die oranje man aan de overkant van de oceaan, die het niet zo op heeft met het veranderende klimaat, hier in Afrika heel populair.

Van oranje man naar gele bol. De zon is hier genadeloos. De dagelijkse temperatuur liep bij ons op tot boven de veertig graden. Zulke temperaturen maken het in een schaduwarme plek als Botswana behoorlijk zwoegen. Zweten is er niet meer bij; voor het lichaam mag er geen druppel vocht verloren gaan. Wij dachten ondertussen redelijk bestendig te zijn tegen de warmte, maar wanneer zelfs in de schaduw je drinkwater dertig graden wordt, is er geen fietsen meer aan.

De weg is dus voor duizend kilometer een tikje eentonig, maar nooit saai. In de Kalahari en omliggend land sjokt de grootste populatie geslurfde sinaasappelliefhebbers ter wereld rond. Met zo’n honderddertigduizend Afrikaanse olifanten in Botswana is het een zekerheid dat er op een gegeven moment één of honderddertigduizend olifanten je de weg blokkeert. Ons werd gewaarschuwd dat je bij het wildkamperen geen aantrekkelijk geurende versnaperingen zoals sinaasappels in de tent moet hebben liggen, om nachtelijke bezoekers van vijfduizend kilo te voorkomen. Naast de tent hebben we ze niet gezien. Eén nacht hoorden we luid gestommel en gekraak in de bosjes, maar viel er geen olifant te bekennen. Op de weg kwamen we ze wel tegen. Wat blijkt? Een olifant kijkt voor auto’s niet op of om, maar een fietser heeft-ie meer interesse. Daarin geven we de olifant natuurlijk volledig gelijk, maar het maakt het passeren van een olifant op zo’n twintig meter afstand een spannende aangelegenheid.

Naast olifanten zagen we giraffes, zebra’s en antilopes op de weg. De leeuw heeft zich gelukkig niet laten zien, maar van een andere fietser hoorden we dat ze er vier vlak langs de weg waren tegengekomen. Iets minder angstaanjagend, maar wel talrijk, waren de geiten, ezels en ander vee langs de weg. Deze laatste zijn wellicht ook de oplossing voor het sinaasappelprobleem. Mocht je er onverhoopt één in je tas hebben, geef hem aan de eerste ezel en wees samen gelukkig!

Wanneer de struiken na een kortstondige regenbui groen kleuren, zijn de geiten er als de kippen bij. Het verse blad vindt gretig aftrek bij de geiten en andere struikrovers. Hiervoor heeft iedere plant, struik en boom zich bewapend met doorns van formaat. Deze vinden dan helaas ook gretig aftrek in onze fietsbanden. In Botswana hadden we twintig platte banden in twee weken. Dat zijn er dertien voor Marcella en zeven voor mij. We zijn ondertussen aardig behendig in het plakken, maar met zulke warme temperaturen en de zoveelste platte band kun je net als de struiken zelf ook wat prikkelbaar worden.

Wij zijn ondertussen in Lusaka, de hoofdstad van Zambia, aangekomen. Hiermee zijn we over de helft van de reis. Vierduizend kilometer gefietst in twee maanden, vierduizend te gaan. :-)

Ik hoop over twee weken in Malawi het volgende stukje te schrijven. Kijk vooral het filmpje en de foto’s. Tot dan!

Adieu!

Sjarel

Lekkebandstand: 22
Olifantenteller: 65

En het houtjetouwtjeplakfilmpje voor de liefhebbers!

Mocht je deze leuk vinden kijken laat dan eens iets horen :-) Ik heb geen idee hoeveel dit blog en de houtjetouwtjeplakfilmpjes bekeken worden buiten mijn directe vrienden en familie.