HOW ARE YOU

How are you, How are you, How are you, How are you, How are you, How are you, How are you?

De lucht vult zich in ieder dorp met deze drie woorden. Het gonst over de straten en golft kilometers met ons mee. Nog voordat de kinderen ons gezien hebben, zijn ze door de “How are you!” van de buren al gealarmeerd over ons voorbijgaan. Deze vroegtijdige waarschuwing geeft ze net genoeg tijd om met een paar sprongen en een ongelofelijke vaart naar de weg te hollen. Daar rakelen ze uit het diepst van hun kleine lichaampjes en met een indrukwekkende kracht zoveel mogelijk HOW ARE YOU’sop. En zo zetten ze daarmee de honderd kinderen in het volgende dorp op scherp.

Zambia, ons vierde land van deze reis, is bijna achttien keer zo groot als Nederland, maar met twintig miljoen inwoners lekker rustig, zou je denken. Echter, in onze beleving, zijn deze twintig miljoen inwoners allemaal kinderen en wonen ze aaneengesloten aan de paar asfaltwegen die het land telt. Een golvende ketting van dorpjes die zich voor elfhonderd kilometer voor ons uitstrekt. Dit is heel andere koek dan de lege wegen in Zuidelijk-Afrika. Zowel Marcella als ik gedijen goed in die leegte. Zo nu en dan een leuk gesprek geeft ons energie, maar duizend op een dag peigert ons meer af.

Met het binnenfietsen van Zambia verruilen we de leegte voor drukte, dier voor mens, zon voor regen en geel voor groen. In Zambia raak je niet uitgekeken. Zo is het mango-seizoen begonnen en knauwt elk kind hele dagen mango’s. In de bomen hangen mango’s, in manden langs de straat, in handen en in monden. Altijd en overal mango. Er is maispap (nshima). maispap voor ontbijt, voor lunch en voor diner. Altijd en overal maispap, iedere dag.

Er zijn nieuwsgierige mensen, uitbundige mensen, lachende mensen, mensen met bijzonder slechte rijvaardigheden, bedelende mensen, luidruchtige mensen. Er zijn luidruchtige motors, vrachtwagens, toeters en speakers. Altijd, overal, volume altijd op maximaal. Overal, altijd, alles door elkaar heen. Maar niet in botsing met elkaar, maar in een wonderlijk energieke symfonie. Dit is Afrika met de grote A.

Dit is ook Afrika zoals we het enigszins hadden voorgesteld, maar vergeleken met het weinig bevolkte Zuidelijk-Afrika is het een hele andere wereld. Een zondvloed aan prikkels waardoor we met iets meer snelheid dan gebruikelijk rechtstreeks naar het volgende land zijn gefietst.

Maar overprikkeld maakt niet ongelukkig! Zo zwommen we in de Zambezi, de machtige rivier waar het land zijn naam aan ontleent. We vergaapten ons aan de Victoriawatervallen en genoten van rust en natuur bij Luangwa rivier. We aten meer mango’s dan ons lief is, ontdekten nieuwe soorten fruit zoals de mahuluhulu en amabungo. We ontmoetten allerlei mensen met grappige namen zoals Precious, Memory, December en hoofdpolitieagent Innocent (die zijn naam uitlegde met: not guilty, but…). We kochten ook toeters voor op onze fietsen en toeterden de hele dag door naar de kinderen langs de weg. We lachten om hun malle dansjes en hoe ze ritmisch en in koor ‘How are you’s’ naar ons toeslingerden.

We fietsten van 10 tot 30 december de 1100 kilometer door Zambia. We passeerden Lusaka, de hoofdstad, wat precies de helft van onze reis markeert. 4000 gedaan, 4000 te gaan. Appeltje-eitje, klein karweitje. Hup, trappelen!

De groeten uit Zambia!

PS: We hadden ook een aantal lekke banden, wat de teller op zestien voor Marcella en acht voor Sjarel zet.

PPS: Door een kapot mobieltje en een salmonellabesmetting in Malawi loopt het blog wat vertraging op. We zijn ondertussen in Tanzania! Ik hoop voor aankomst in Kenia (over een week of drie) mijn blog weer te updaten!

En voor de liefhebbers natuurlijk het houtjetouwtjeplakfilmpje.