Op 15 mei vertrek ik te fiets richting het oosten. De andere kant van de wereld. Om precies te zijn van de Noordzee naar de Chinese zee. Twee zeeën met daartussen een reusachtig avontuur van minstens 15.000 kilometer. Een reis waar ik een jaar voor heb uitgetrokken (incl. eventueele doortrap richting Singapore)
Het is de volgende stap in een reeks avonturen. Eerder struinde ik met een tentje op de rug de gehele Nederlandse kust af, trapte ik met een oud fietsje naar de de bron van de Schelde in Frankrijk, trok een zelfgebouwde loodzware handkar door het zeeuwse zand en fietste meermaals kriskras door Nederland. Deze toen grote maar nu kleine avonturen hadden één ding gemeen. Het verlangen naar de Horizon, dat laatste streepje aarde dat alsmaar verder strekt. De horizon lonkt, zo ga je toch nog net dat ene heuveltje over, het hoekje om, die paar extra meters en tot slotte dat eindje verder.
En daar is mijn nieuwe avontuur uit geboren. Een fantastische tocht naar de horizon, en die horizon ligt voor mij in China :-)
Waarom China?
Vroeger op school leerde je dat wanneer je een gat graaft tot de andere kant van de wereld je in China uit kwomt, het leek mij wel aardig om naar die plek te fietsen. De exacte overkant van mijn geboorteplaats. Maar helaas, zoals wel meer dingen uit je jeugd bleek het niet waar te zijn. Als je een gat graaft kom je niet in China maar in de oceaan zo'n duizend kilometers van het Nieuw-Zeeland uit. En dat fietst niet zo lekker. Maar China is daarintegen wel mogelijk en omdat ik oude ideeeën niet graag los laat woont Sinterklaas gewoon in Spanje en fiets ik naar de andere kant van de aarde, en dat is China!
Wat me nog meer drijft om deze reis dwars over het continent te maken heeft een iets serieuzere toon. Grofweg volg ik de oude zijderoute, de handelsroute die het oosten met het westen verbond. Een lange en gevaarlijke reis in tijden waarin de hedendaagse grenzen niet bestonden en vreemde volkeren leefden. Een reis waar vroeger karavanen vol handelswaar twee jaar voor nodig hadden om van de ene naar de andere kant van de wereld te komen.
Tegenwoordig loopt deze route niet meer over het land, de hedendaagse zijderoute loopt via de lucht en de zee. Er worden permanent ontelbare kilo’s aan goederen verscheept. We verwachten onze 0,70 cent dure pen of sleutelhanger uit China met gratis bezorging binnen een maand in onze brievenbus, elektronica en kleren worden met bakken aangesleept. Loop eens door je huis en ga naar waar de spullen vandaan komen, Made in China, Taiwan, Vietnam. Geluk is maakbaar en komt uit China.
Alles wordt verscheept en binnen no-time ook weer afgedankt. Alles wat stuk gaat wordt argeloos weg gegooid. Het was toch goedkoop. Grote hoeveelheden daarvan belanden bij het schroot en erger nog in het milieu. Opgroeiende in een dorpje bij de zee weet je niet beter, op het strand vindt je plastic. Dopjes, flesjes, prulletjes horen bijna tussen het wier.
Ondanks dat ik altijd met veel plezier tussen de rommel struinde in de hoop iets leuks te vinden voelt het niet goed. Aan al die leuke vondsten kleeft een nare bijsmaak. Het is eigenlijk niet vanzelfsprekend dat er plastic op onze stranden ligt. Maar we zijn het wel normaal gaan vinden. Evenals we het normaal vinden dat de helft van ons bezit uit het verre oosten komt. Dat het een reis van duizenden kilometers heeft afgelegd weten we wel maar beseffen we niet.
Dit zit mij dwars en is één van mijn beweegredenen om deze tocht te maken. Op de fiets, een langzame en eerlijke manier waardoor tijd en ruimte weer betekenis krijgen. Ik wil weten hoever 15.000 kilometer nou echt is, ik wil de landen zien en de mensen leren kennen. Ik wil weten wat er tussen Nederland en China ligt. Ik wil fietsen van de Noordzee naar de Chinese zee.
Het is de volgende stap in een reeks avonturen. Eerder struinde ik met een tentje op de rug de gehele Nederlandse kust af, trapte ik met een oud fietsje naar de de bron van de Schelde in Frankrijk, trok een zelfgebouwde loodzware handkar door het zeeuwse zand en fietste meermaals kriskras door Nederland. Deze toen grote maar nu kleine avonturen hadden één ding gemeen. Het verlangen naar de Horizon, dat laatste streepje aarde dat alsmaar verder strekt. De horizon lonkt, zo ga je toch nog net dat ene heuveltje over, het hoekje om, die paar extra meters en tot slotte dat eindje verder.
En daar is mijn nieuwe avontuur uit geboren. Een fantastische tocht naar de horizon, en die horizon ligt voor mij in China :-)
Waarom China?
Vroeger op school leerde je dat wanneer je een gat graaft tot de andere kant van de wereld je in China uit kwomt, het leek mij wel aardig om naar die plek te fietsen. De exacte overkant van mijn geboorteplaats. Maar helaas, zoals wel meer dingen uit je jeugd bleek het niet waar te zijn. Als je een gat graaft kom je niet in China maar in de oceaan zo'n duizend kilometers van het Nieuw-Zeeland uit. En dat fietst niet zo lekker. Maar China is daarintegen wel mogelijk en omdat ik oude ideeeën niet graag los laat woont Sinterklaas gewoon in Spanje en fiets ik naar de andere kant van de aarde, en dat is China!
Wat me nog meer drijft om deze reis dwars over het continent te maken heeft een iets serieuzere toon. Grofweg volg ik de oude zijderoute, de handelsroute die het oosten met het westen verbond. Een lange en gevaarlijke reis in tijden waarin de hedendaagse grenzen niet bestonden en vreemde volkeren leefden. Een reis waar vroeger karavanen vol handelswaar twee jaar voor nodig hadden om van de ene naar de andere kant van de wereld te komen.
Tegenwoordig loopt deze route niet meer over het land, de hedendaagse zijderoute loopt via de lucht en de zee. Er worden permanent ontelbare kilo’s aan goederen verscheept. We verwachten onze 0,70 cent dure pen of sleutelhanger uit China met gratis bezorging binnen een maand in onze brievenbus, elektronica en kleren worden met bakken aangesleept. Loop eens door je huis en ga naar waar de spullen vandaan komen, Made in China, Taiwan, Vietnam. Geluk is maakbaar en komt uit China.
Alles wordt verscheept en binnen no-time ook weer afgedankt. Alles wat stuk gaat wordt argeloos weg gegooid. Het was toch goedkoop. Grote hoeveelheden daarvan belanden bij het schroot en erger nog in het milieu. Opgroeiende in een dorpje bij de zee weet je niet beter, op het strand vindt je plastic. Dopjes, flesjes, prulletjes horen bijna tussen het wier.
Ondanks dat ik altijd met veel plezier tussen de rommel struinde in de hoop iets leuks te vinden voelt het niet goed. Aan al die leuke vondsten kleeft een nare bijsmaak. Het is eigenlijk niet vanzelfsprekend dat er plastic op onze stranden ligt. Maar we zijn het wel normaal gaan vinden. Evenals we het normaal vinden dat de helft van ons bezit uit het verre oosten komt. Dat het een reis van duizenden kilometers heeft afgelegd weten we wel maar beseffen we niet.
Dit zit mij dwars en is één van mijn beweegredenen om deze tocht te maken. Op de fiets, een langzame en eerlijke manier waardoor tijd en ruimte weer betekenis krijgen. Ik wil weten hoever 15.000 kilometer nou echt is, ik wil de landen zien en de mensen leren kennen. Ik wil weten wat er tussen Nederland en China ligt. Ik wil fietsen van de Noordzee naar de Chinese zee.
