|
Muli bwanji! Ndili Bwino, kaya inu? Ndili bwino! Hello, are you? I’m fine and you? Fine! Net als in Zambia is in Malawi de groet, in het bovenstaande riedeltje, een essentieel begin van ieder goed gesprek. Met het binnenfietsen van Malawi maken de tweeënzeventig talen van Zambia plaats voor één nationale taal: het ‘Chichewa’. Dat maakt het voor ons makkelijker om er wat lokale woordjes in te stampen. Muli Bwanji, Muli Bwanji, het bekt lekker en het is makkelijk om eruit te flappen tijdens het fietsen. Muli Bwanji! Wat vaak wordt beantwoord met een enthousiast gekakel en een brede lach. Als dan blijkt dat die vreemde snaters op de fiets de groet vervolgens op de juiste manier kunnen afmaken, is het ijs gebroken en volgt er een spervuur aan voor ons onbegrijpelijk Chichewa. Gelukkig zijn we dan al zo ver verder gefietst dat ze niet ontdekken dat we verder geen woord kunnen spreken. Het contact met de lokale bevolking, dat we in eerdere landen misten, wordt nu makkelijk gelegd. Wij roepen de hele dag: Muli Bwanji! Het stemt iedereen vrolijk. Malawi is één van de armste landen van Afrika, de mensen hebben bijzonder weinig, maar dat stemt ze niet ongelukkig. Malawi is één van de vrolijkste landen van onze reis. Ondanks de problemen is iedereen hier Ndili Bwino, very fine! Sommige landsgrenzen zijn direct, hard, merkbaar. Soms door culturele verschillen of door een landschap dat sterk verandert. De grens tussen Zambia en Malawi is niet zo’n grens. Het zijn hier dezelfde volkeren aan weerszijden van de grens, dezelfde gemoedelijke maar chaotische drukte, hetzelfde land. Het landschap verandert sluipend. Langzaam maken de mangobomen plaats voor bananenbomen en komt er meer vocht in de lucht. Het meer van Malawi, een van de grootste meren van Afrika dat een derde van het oppervlak van het land beslaat, heeft invloed op het klimaat en op het leven van de Malawiaan. In tegenstelling tot het grotere, maar vervuilde meer Victoria zit het meer van Malawi vol leven. Menig visje in het aquarium van de dierenwinkel vindt zijn herkomst in het meer van Malawi. Het meer, dat met zevenhonderdzes meter één van de diepste meren ter wereld is, herbergt een bijzondere hoeveelheid kleurrijke, endemische visjes. Deze visjes, die menig fanatieke snorkelaar naar dit arme paradijs trekken, hebben wij niet gezien. Het regenseizoen spoelt roodbruine sedimenten via de rivieren in het meer en verandert het tijdelijk in een troebele plas. We zagen wel vissers sleepnetten vol vis uit het meer trekken. Mannen op wankele boomstamkano’s kwamen na een nacht op het meer terug met de kano vol vis. Deze vis, die dezelfde dag wordt verhandeld door de vrouwen op de lokale markt en in de kraampjes langs de weg, en met regelmaat in combinatie met maispap op mijn bord terechtkomt, kan ik mij niet tussen de zwierige en glinsterende kleinoodjes in het aquarium voorstellen. Het is misschien niet de mooiste vis, maar het is wel deze vis die het land voedt en haar inwoners van werk voorziet. Wat dat betreft is het voor Malawi een groot geluk zo’n grote en rijke plas water te hebben. Ook omdat het meer welgestelde toeristen aantrekt die veelal in grote overlandtrucks van de ene paradijselijke plek naar de volgende trekken. Toerisme levert geld in het laatje. Ik weet niet hoeveel daarvan uiteindelijk bij de bevolking terechtkomt, aangezien heel veel van de luxe accommodaties langs het meer worden bestierd door dezelfde welgestelde blanke westerlingen. Deze plaatsen, met onmeetbare luxe, zijn niet te betalen voor de lokale visserman. Ze staan in schril contrast met het leven van de meeste Malawianen die het met een paar euro per dag moeten doen. Dit gaf ons soms, ondanks dat het als welverdiend voelde na een lange dag fietsen, een wrange nasmaak om op zo’n plek te overnachten. Halverwege Malawi werden we beiden geveld door koorts, overgeven, zweetaanvallen, diarree en algehele malaise. We lagen zeven dagen op bed in één van de mooiste lodges van het land. De plek was als een paradijs, maar door de ziekte voelden we ons weinig paradijselijk, we zagen of voelden er niets van. Een beetje vergelijkbaar met Malawi zelf: Het is een prachtig mooi land maar de mensen straatarm en het bestaan lastig. Malaria was voor de hand liggend, echter een bloedtest wees op een tekort aan witte bloedcellen, oftewel een salmonellabesmetting die elke dag wat van onze conditie en spieren opat. Na een week vol zelfmedelijden konden we met flubberige beentjes het resterende deel van Malawi uitfietsen. Het duurde nog een week voordat we weer wat kracht in onze benen voelden. We weten nu: de salmonellabacterie houdt van fietsbeentjes en laat er niets van over. We fietsten in één jaar en zestien dagen door Malawi. In 2024 staken we de grens over vanuit Zambia en in 2025 verruilden we het land voor Tanzania. Drie dagen waren we op de top van onze conditie, zeven dagen lagen we ziek op bed en zeven dagen zwoegden we met benen als pudding. Desondanks genoten we van Malawi, het meer en de vriendelijke inwoners. Malawi wordt lokaal het warme hart van Afrika genoemd, en namens ons is dat volkomen terecht. Ondertussen zijn we nu in Singida, centraal Tanzania, waar we een aantal dagen blijven hangen vanwege een knieblessure. Het is met een ommetje nog zo’n 1500 kilometer naar Nairobi. Aldaar hoop ik het resterende blog up-to-date te brengen. Dat duurt nog wel even, voor meer dagelijkse updates kun je ons op Instagram volgen! Tabé! PS: Tip voor Malawigangers: Naast endemische vis heeft Malawi ook zijn eigen dinosaurus: de Malawisaurus, een 120 miljoen jaar oude planteneter die hier ooit rond sjokte. In het stadje Kalonga is het opgegraven skelet te aanschouwen, zowel in het lokale museumpje als midden op de centrale rotonde. Zowel musea, rotondes als de Malawisaurus zijn zeldzaam, dus absoluut een bezoek waard! De Malawisaurus voelt toch een beetje als de Loch Ness van Malawi—wie weet sjokt hij hier nog rond! Het scherm van mijn mobiele telefoon begaf het in Malawi, dus zowel de foto’s als het filmpje zijn enigszins incompleet. Maar voor de liefhebber: dertien minuten Malawi in het nieuwste houtjetouwtjeplakfilmpje! Gaat dat zien!
0 Comments
How are you, How are you, How are you, How are you, How are you, How are you, How are you? De lucht vult zich in ieder dorp met deze drie woorden. Het gonst over de straten en golft kilometers met ons mee. Nog voordat de kinderen ons gezien hebben, zijn ze door de “How are you!” van de buren al gealarmeerd over ons voorbijgaan. Deze vroegtijdige waarschuwing geeft ze net genoeg tijd om met een paar sprongen en een ongelofelijke vaart naar de weg te hollen. Daar rakelen ze uit het diepst van hun kleine lichaampjes en met een indrukwekkende kracht zoveel mogelijk HOW ARE YOU’sop. En zo zetten ze daarmee de honderd kinderen in het volgende dorp op scherp. Zambia, ons vierde land van deze reis, is bijna achttien keer zo groot als Nederland, maar met twintig miljoen inwoners lekker rustig, zou je denken. Echter, in onze beleving, zijn deze twintig miljoen inwoners allemaal kinderen en wonen ze aaneengesloten aan de paar asfaltwegen die het land telt. Een golvende ketting van dorpjes die zich voor elfhonderd kilometer voor ons uitstrekt. Dit is heel andere koek dan de lege wegen in Zuidelijk-Afrika. Zowel Marcella als ik gedijen goed in die leegte. Zo nu en dan een leuk gesprek geeft ons energie, maar duizend op een dag peigert ons meer af. Met het binnenfietsen van Zambia verruilen we de leegte voor drukte, dier voor mens, zon voor regen en geel voor groen. In Zambia raak je niet uitgekeken. Zo is het mango-seizoen begonnen en knauwt elk kind hele dagen mango’s. In de bomen hangen mango’s, in manden langs de straat, in handen en in monden. Altijd en overal mango. Er is maispap (nshima). maispap voor ontbijt, voor lunch en voor diner. Altijd en overal maispap, iedere dag. Er zijn nieuwsgierige mensen, uitbundige mensen, lachende mensen, mensen met bijzonder slechte rijvaardigheden, bedelende mensen, luidruchtige mensen. Er zijn luidruchtige motors, vrachtwagens, toeters en speakers. Altijd, overal, volume altijd op maximaal. Overal, altijd, alles door elkaar heen. Maar niet in botsing met elkaar, maar in een wonderlijk energieke symfonie. Dit is Afrika met de grote A. Dit is ook Afrika zoals we het enigszins hadden voorgesteld, maar vergeleken met het weinig bevolkte Zuidelijk-Afrika is het een hele andere wereld. Een zondvloed aan prikkels waardoor we met iets meer snelheid dan gebruikelijk rechtstreeks naar het volgende land zijn gefietst. Maar overprikkeld maakt niet ongelukkig! Zo zwommen we in de Zambezi, de machtige rivier waar het land zijn naam aan ontleent. We vergaapten ons aan de Victoriawatervallen en genoten van rust en natuur bij Luangwa rivier. We aten meer mango’s dan ons lief is, ontdekten nieuwe soorten fruit zoals de mahuluhulu en amabungo. We ontmoetten allerlei mensen met grappige namen zoals Precious, Memory, December en hoofdpolitieagent Innocent (die zijn naam uitlegde met: not guilty, but…). We kochten ook toeters voor op onze fietsen en toeterden de hele dag door naar de kinderen langs de weg. We lachten om hun malle dansjes en hoe ze ritmisch en in koor ‘How are you’s’ naar ons toeslingerden. We fietsten van 10 tot 30 december de 1100 kilometer door Zambia. We passeerden Lusaka, de hoofdstad, wat precies de helft van onze reis markeert. 4000 gedaan, 4000 te gaan. Appeltje-eitje, klein karweitje. Hup, trappelen! De groeten uit Zambia! PS: We hadden ook een aantal lekke banden, wat de teller op zestien voor Marcella en acht voor Sjarel zet. PPS: Door een kapot mobieltje en een salmonellabesmetting in Malawi loopt het blog wat vertraging op. We zijn ondertussen in Tanzania! Ik hoop voor aankomst in Kenia (over een week of drie) mijn blog weer te updaten! En voor de liefhebbers natuurlijk het houtjetouwtjeplakfilmpje. Een gele streep, een grijze baan. Links beige, rechts beige, soms met een tint groen. Boven een groot blauw vlak met pal in het midden een grote gele stip. Een grote, zinderende stip. Dit is geen beschrijving van een schilderij van Mondriaan, maar ons uitzicht voor duizend kilometer in Botswana. Twaalf dagen lang volgden we deze gele streep. Fietsen door Botswana is niet voor degenen onder ons met een hoge prikkelbehoefte. Een adrenalinejunkie raakt hier nog overspannen. Heb je echter niet veel op met verandering en kijk je graag naar televisieprogramma’s zoals Rail Away, dan is een maandje op het zadel in Botswana wellicht de ideale vakantie. De weg die we fietsten, ook wel de “Trans Kalahari Highway” genoemd, voert dwars door de Kalahariwoestijn. Dit is ’s werelds zesde woestijn qua oppervlak, althans volgens Wikipedia. De Kalahari heeft weinig weg van de grote zandvlaktes waar we in Namibië door fietsten, maar bestaat uit halfsavanne en heeft met haar kleine struiken, gras en een sporadische baobab weinig weg van een woestijn. Dit is de meest dichte begroeiing die we tot nu toe hebben gezien in Afrika! Dat het als woestijn wordt meegeteld, komt doordat er jaarlijks minder dan 250 mm regen valt. De afgelopen jaren komt het regenseizoen ook steeds later en valt er nog minder regen. Een groeiend probleem voor de lokale bevolking die van het schaarse land moet leven. Wonderlijk genoeg is die oranje man aan de overkant van de oceaan, die het niet zo op heeft met het veranderende klimaat, hier in Afrika heel populair. Van oranje man naar gele bol. De zon is hier genadeloos. De dagelijkse temperatuur liep bij ons op tot boven de veertig graden. Zulke temperaturen maken het in een schaduwarme plek als Botswana behoorlijk zwoegen. Zweten is er niet meer bij; voor het lichaam mag er geen druppel vocht verloren gaan. Wij dachten ondertussen redelijk bestendig te zijn tegen de warmte, maar wanneer zelfs in de schaduw je drinkwater dertig graden wordt, is er geen fietsen meer aan. De weg is dus voor duizend kilometer een tikje eentonig, maar nooit saai. In de Kalahari en omliggend land sjokt de grootste populatie geslurfde sinaasappelliefhebbers ter wereld rond. Met zo’n honderddertigduizend Afrikaanse olifanten in Botswana is het een zekerheid dat er op een gegeven moment één of honderddertigduizend olifanten je de weg blokkeert. Ons werd gewaarschuwd dat je bij het wildkamperen geen aantrekkelijk geurende versnaperingen zoals sinaasappels in de tent moet hebben liggen, om nachtelijke bezoekers van vijfduizend kilo te voorkomen. Naast de tent hebben we ze niet gezien. Eén nacht hoorden we luid gestommel en gekraak in de bosjes, maar viel er geen olifant te bekennen. Op de weg kwamen we ze wel tegen. Wat blijkt? Een olifant kijkt voor auto’s niet op of om, maar een fietser heeft-ie meer interesse. Daarin geven we de olifant natuurlijk volledig gelijk, maar het maakt het passeren van een olifant op zo’n twintig meter afstand een spannende aangelegenheid. Naast olifanten zagen we giraffes, zebra’s en antilopes op de weg. De leeuw heeft zich gelukkig niet laten zien, maar van een andere fietser hoorden we dat ze er vier vlak langs de weg waren tegengekomen. Iets minder angstaanjagend, maar wel talrijk, waren de geiten, ezels en ander vee langs de weg. Deze laatste zijn wellicht ook de oplossing voor het sinaasappelprobleem. Mocht je er onverhoopt één in je tas hebben, geef hem aan de eerste ezel en wees samen gelukkig! Wanneer de struiken na een kortstondige regenbui groen kleuren, zijn de geiten er als de kippen bij. Het verse blad vindt gretig aftrek bij de geiten en andere struikrovers. Hiervoor heeft iedere plant, struik en boom zich bewapend met doorns van formaat. Deze vinden dan helaas ook gretig aftrek in onze fietsbanden. In Botswana hadden we twintig platte banden in twee weken. Dat zijn er dertien voor Marcella en zeven voor mij. We zijn ondertussen aardig behendig in het plakken, maar met zulke warme temperaturen en de zoveelste platte band kun je net als de struiken zelf ook wat prikkelbaar worden. Wij zijn ondertussen in Lusaka, de hoofdstad van Zambia, aangekomen. Hiermee zijn we over de helft van de reis. Vierduizend kilometer gefietst in twee maanden, vierduizend te gaan. :-) Ik hoop over twee weken in Malawi het volgende stukje te schrijven. Kijk vooral het filmpje en de foto’s. Tot dan! Adieu! Sjarel Lekkebandstand: 22 Olifantenteller: 65 En het houtjetouwtjeplakfilmpje voor de liefhebbers! Mocht je deze leuk vinden kijken laat dan eens iets horen :-) Ik heb geen idee hoeveel dit blog en de houtjetouwtjeplakfilmpjes bekeken worden buiten mijn directe vrienden en familie. Korrelgrootte 25 mu, 4 bft N-O. 35 Celsius. 1500 meter boven zeeniveau. En verder: zand, zand, zand. Zand tussen je haren, zand tussen je lippen, je billen. Zand in je slaapzak, op je tandenborstel. Zand in de fles, zand in de pasta. Duizend kilometer knarsetanden op zand, in zand. Namibië had voor ons wel twee woestijnen in het verschiet. Het was zwoegen op onverharde wegen door een indrukwekkend maar weinig vergevingsgezind landschap. Er is maar een klein deel van de wegen in Namibië geasfalteerd, het andere deel bestaat uit grind en zand. Deze zijn soms in erbarmelijke staat. Dat kan door slecht onderhoud maar is ook met regelmaat te wijten aan onze oosterburen die massaal in karavanen 4x4 daktent-safari-jeeps door hun voormalige kolonie sjezen en ons hierbij hobbelend en in stofwolken passeerden. Officieel vertrokken de Duitsers in 1915 maar anno 2024 eten we apfelstrudel in Namibië. Dat hobbelen over de stuk gereden wegen had niet alleen gevolgen voor onze billen maar ook Marcella haar portemonnee en mijn satelliet tracker hobbelde uit onze tassen. Onvindbaar, opgeslokt door het zand. Mijn linker leren sandaal verdween in de bek van een jakhals de woestijn in. Gefrustreerd las ik op het internet over een vos die in een Duits dorp wel honderd schoenen had gestolen. Het kan dus altijd erger, ik verloor er immers maar ééntje! En ook niet alles wat onder het zand terecht komt, wordt nooit meer terug gevonden. Net zoals Egyptische tempels duizenden jaren later weer bovenzand komen werd Marcella’s portemonnee opgegraven door een andere fietster en kwam via een lift 700 kilometer verder weer in ons bezit. Om deze hervonden positiviteit vast te houden: naast het zwoegen vergaapten we ons aan adembenemende uitzichten, lieve en gastvrije mensen en zagen we ontzettend veel dieren. Zo zagen we o.a. zebra’s, gemsbokken, springbokken, bavianen en slangen. Sinds het kijken naar dieren onze meest geliefde bezigheid is gebleken, hier onze top drie: ezel, geit en op nummer één het knobbelzwijn. Op dit vlak zou een tripje naar de kinderboerderij ons even gelukkig maken dan dit rondje Afrika ;-) Ook het Afrikaans wat net zoals in Zuid-Afrika nog veel wordt gesproken in Namibië gaf ons een plezier om te horen. En daarom: Namibië was goed vir ons! bietjie warm en bietjie sand, maar die mense was soet en die diere pragtig. ons het daarvan gehou om die bokke, varke en donkies te sien. Ons is nou ver in Botswana, tussen die olifante en kameelperde. Ek skryf binnekort 'n nuwe stuk. hartlike groete van ons! Aju Marcella en Sjarel ps: de lekkebandstand loopt gestaag op Marcella 11, Sjarel 5 En voor de liefhebbers van het bewegende beeld een nieuw houtjetouwtjeplakfilmpje! Het geluid laat nog steeds de wensen na en lijkt soms vanuit de diepzee te komen. Daar zijn we absoluut niet. Kijk zelf maar :-) En de kop is er af! Reeds 1850 kilometer in de benen en daarmee het eerste land; Zuid-Afrika al ver achter ons. Op vijftien oktober zijn Marcella en ik begonnen aan een nieuw groot langzaam avontuur. Al toen ik vijf jaar geleden terug fietste vanuit Azië dwaalde ik soms met een schuin oog af naar dat gigantische continent. Afrika, wat weet ik daar nou van. Afrika, met de dieren van de televisie. Dieren met tanden, klauwen, hoorns en slurven. Afrika, met Simba het welpje en Pumba het zwijn. Afrika, van de grote honger en zielige kindjes, oorlog en ellende. Afrika, nooit over één van de 54 landen maar altijd alleen “Afrika” Alles wat ik weet over een continent met anderhalf miljard mensen komt van het acht uur journaal, een tekenfilm en natuurdocumentaires. Voor nieuwsgierige mensen zoals marcella en ik was dit besef genoeg reden om onze fietsen af te stoffen en te beginnen aan ons rondje Afrika. Afrika met de grote A. We hopen in vijf-zes maanden van kaap de goede hoop naar de evenaar te geraken. En daarmee terug te keren naar het ons vertrouwde noordelijk halfrond. Zo is het ook toch een beetje alsof we richting huis fietsen! Met deze tocht van zo’n achtduizend kilometer en zeven of acht landen hopen we dat grote stuk land op de kaart een stukje in te vullen en voor ons betekenis te geven. In de eerste weken fietste we van Kaapstad naar Namibië. We zagen de atlantische oceaan, penguins en struisvogels. Bij de struisvogels heb ik de afgelopen weken stellig verkondigd dat deze in oorsprong in Australië thuis horen. Maar wat blijkt, de emu komt uit Australië en de struisvogel paradeert, met haar grote poten en mooie ogen met lange wimpers, hier al duizenden jaren rond. Misschien voor velen bekend, maar voor ons een struisvogel openbaring. Ook slangen, schildpadden, zeeleeuwen en allerlei één-tot-veel potigen passeerden onze wielen. We kijken graag naar de lokale flora en fauna! Dit des te meer omdat voor mensen de situatie in Zuid-Afrika met rappe treden moeilijker en meer stressvol wordt. Hier is de apartheid dan wel afgeschaft maar nog niet voorbij. Toenemende armoede en enorme gelijkheidsverschillen tussen gekleurde en blanke bevolkingen zorgt voor frictie. Ook wij werden erg bewust van onze huidskleur en daarmee zonder keuze tot de blanke zuid Afrikaan toebedeelt. Het is ook voornamelijk de blanke Afrikaan waar we aanspraak mee hebben. Dit begint steevast met waarschuwingen over veiligheid, over berovingen en we niemand van kleur kunnen vertrouwen. Kortom; de boer is bang. En wij daardoor ook een beetje. Wildkamperen wordt als te gevaarlijk gezien, zomaar een dorpje in fietsen of je fiets bij de winkel achterlaten ook. Wat simpele zaken zouden moeten zijn worden moeilijk. Zo kregen we bij het uitfietsen van Kaapstad zelfs een politie-escorte mee. Het is jammer dat deze aanstekelijke angst het algehele gevoel van het deel in zuid Afrika bepaalt want het is ook zoveel meer. Het is een prachtig land, we ontmoette ontzettend lieve mensen die zich om ons bekommerden. De mooiste bloemen langs de kust, de koude zee en dus zelfs penguins en struisvogels! Wie wordt daar nou niet gelukkig van. Momenteel zijn we in Namibië, wat zich in een stuk minder benauwende positie als zuid afrika begeeft. En daarmee ondanks de genadeloze zon, zand en wind goed vertoeven is. Daar over later meer! We fietsen in een week Botswana in, tegen die tijd hoop ik ook een stukje over Namibië te kunnen plaatsen! De satelliet tracker was van onze fiets gehobbeld en in het zand van de woestijn achter gebleven. Ondertussen hebben we in Windhoek een nieuwe op de kop kunnen tikken en daarmee werkt ook onze live locatie kaart weer! Zonnige groet! Sjarel en Marcella PS: Voor meer dagelijkse updates kan je op instagram mijn verhalen of Marcella’s updates volgen! PPS: Voor de liefhebber hieronder nog enkele mobielfoto’s en wat bewegend beeld! Zowaar nog een houtjetouwtjeplak filmpje. Deze bestaan uit weinig gefilterde mobielclipjes aan elkaar geplakt. Soms interessant en soms een tikkie saai! Maar zo is onze reis ook :-) De microfoon van het mobieltje is niet goed meer en hierdoor heeft geluid heeft helaas erg veel ruis. Excusez-moi! Daar is ie dan, lang verwacht en machtig mooi. Wellicht wel het mooiste moment van de reis om de oevers plaats te zien maken voor de Zwarte Zee. De zee die nu zo onrustig voor me ligt, en flinke golven over de kajak slaat, is voor zo lang het doel geweest dat het zien daarvan me emotioneerd. Hiermee is het klaar, af, voorbij! Een opluchting, een bevrijding bijna en tegelijkertijd ook treurig. De rivier was voor drie maanden mijn thuis. In 72 dagen fietste en peddelde ik 3500 kilometer van de Noordzee naar de Zwarte Zee. Soms leek het eindeloos, met de voortstrekkende oevers, een hardnekkige tegenwind, felle zon, zwakke armen of gewoon geen puf. Maar zelfs de wind gaat een keer liggen en de dagen gaan voorbij. De rivier was me goed gezind en bracht me tot de zee. Daarvoor bedank ik de Donau, mooie stroom! Ik sprak vanmiddag nog even kort op radio omroep zeeland over m'n aankomst. Dat is hiero terug te luisteren! https://audiomack.com/goedemorgenzeeland/song/15210074?fbclid=IwAR2-xne19_PWotFW2GH90_jefUmi2K-iaORxtS8lt1LzLTuPOGzzlIt3e44 Ik blijf samen met mijn meisje een paar dagen hangen in Sfantu Gheorge, een klein kustdorpje in de Donau Delta om vervolgens in de loop van twee weken terug naar Nederland te reizen. Tegen die tijd hoop ik nog een filmpje en wat verhalen op m'n blog te plaatsen. Tot die tijd! Warme groet vanaf kilometer 0 van de Donau. Sfantu Gheorghe, Roemenë. de Zwarte Zee. Ahoy! Het is feest, de vijfhonderd is gehaald! Driehonderdvijftig op het moment van schrijven. De kilometerpaaltjes langs de rivier tellen gestaag af en daarmee komt de zee in zicht. Ik zou willen roepen dat ik hem al kan ruiken maar dat is helaas niet waar. De dode meeuw een eindje verderop wel, wellicht ook een geur die je met de zee kan associëren. Maar dat de zee niet ver meer is is zeker! In de afgelopen weken ben ik Servië door gepeddeld. De bergen door gevaren, waar de rivier zich tussen hoge rotswanden vernauwd tot een schamele 150 meter en zich verdiept tot 200 meter en de laatste twee dammen ben ik gepasseerd. De eerste en ook de grootste dam in de Donau via de sluis. Dat was nog een hele beleving, ingeklemd tussen een metershoge wand en een rivier-cruise waarbij de senioren op het dek aan mij een goed foto object vonden. Bij de tweede dam was de sluis buiten werking en hebben bewakers op eigen initiatief mijn vijftig kilo zware kajak over de boulders en de dam gesjouwd. De mannen moeten zich er toch op verkeken hebben want even later stonden ze ietwat beteuterd in klamme uniformen, druipend van het zweet uit te puffen. Maar daarmee liggen alle grote obstakels tot de zee achter mij! Wat resteert is een langzaam meanderende stroom tussen heuvel en vlakte. De rechter oever is Bulgarije, de linker is Roemenië en ik daartussen. Naar de Roemenen kan ik voorlopig alleen maar zwaaien, want de grens mag ik niet over. Gelukkig zwaaien de Roemenen fervent terug. Ik vraag me af of de vissers op beide oevers ook wel eens naar elkaar zwaaien of dat ze niet verder kijken dan de dobber drijft. De Donau tekent zich tussen deze twee landen als een twee kilometer brede stroom, zelfs als ik hem zou mogen oversteken is dat nog een flinke klus. Deze ruimte in de rivier wordt opgevuld met ondieptes, zandbanken en eilanden. Met kilometers aan zandstrand zijn de eilanden kleine paradijsjes. Niet alleen voor mij, nu ik iedere avond als Robinson Crussoe over mijn eigen eiland struin maar vooral voor de vogels. Het leven bij de rivier bestaat niet langer voor het merendeel uit muggen maar uit deze meer welkome vliegers. En vissers, die zijn er ook veel. Maar het zijn de vogels die de show stelen. Grote zaagbekken, ijsvogels, aalscholvers in duizendtallen, gekrijs van meeuwen, visdiefjes en witwangsterns. Zwarte ooievaars, grijze reigers, purperreigers, ralreigers, woudaapjes, zeearenden en de meest recente toevoeging: pelikanen! Ik heb even vreemd gekeken toen de eerste met grote slagen voorbij kwam. Wat blijkt, er komen in Europa twee soorten pelikanen voor en de grootste populatie daarvan broed in de Donaudelta. Je zou het van Bulgarije niet verwachten maar het land zou een goede strandvakantie maken, eentje met Pelikanen. Vergeet Zuid-Frankrijk of Kroatië, maar niet allemaal tegelijkertijd alsjeblieft. Einde daags versieren Bijeneters en Zwaluwen het avondrood en voorzien de zakkende zon voor dat ene uurtje van een stem. Kenmerkend en vriendelijk getjilp van de Bijeneter vult de lucht terwijl de Donau van groen naar goud kleurt om vervolgens in de nacht te verdwijnen. In deze dagen komt de zon op uit de rivier en duikt er ook al vlug weer in onder. Sinds ik uit de bergen ben is er veel veranderd. De nachten worden kouder, de wind is opgestoken en desondanks dat het kwik dagelijks nog boven de 25 graden uitkomt, is het te merken dat niet alleen ik aan de laatste etappe ben begonnen maar de zomer ook. De zon is niet meer die enthousiaste gele bol hoog in de lucht maar slaapt steeds langer in de rivier en overdag lukt het haar maar net om de vogels en de wereld op te warmen. Desalniettemin vindt iedere zonnestraal gretig aftrek bij drogende aalscholvers, de zwerfhonden op de oever, pensionado's op het zonnedek van de cruiseschepen en bij mij. Het einde van de zomer komt er aan maar ik en de zon zullen pas afscheid nemen aan zee. Ja, de zee. Ik zal blij zijn er te komen. Die eindeloze oevers op te zien houden moet in zekere zin voelen als een bevrijding. Vanaf dat moment kan ik zelf weer de richting bepalen, een taak die de rivier voor even had overgenomen. En begrijp me niet verkeerd, het is soms erg fijn zelf geen keuzes te hoeven maken. De dagen op de rivier geven rust, de tijd verstrijkt zonder veel gedachten en de keuzes die je moet maken gaan over het hier en nu. Dus ik zou aanraden, mocht de maatschappelijke hectiek je teveel worden, loop je tegen een burn-out aan of wil je er gewoon even uit: Stap in een kano en dobber eens een rivier af. Het doet wonderen. Maar vergeet er niet weer uit stappen. En dat is het voor nu! Ik heb met mijn meisje afgesproken elkaar op de 16e te zien in Sfantu Georghe, een klein dorp aan de monding van de Donau en aan zee. Dat geeft genoeg tijd om op m'n gemakje die kant op te kuieren, zover je kan kuieren met een kano. Tegen die tijd zal ik ook nog een stukje plaatsen want er staat nog een filmpje klaar. Maar voor nu is het af, de zon is onder en ik kruip m'n tentje in. Voor de enthousiastelingen is hieronder het Houtjetouwtjeplak-kano-filmpje van Slowakije, Kroatië, Hongarije, en een deel van Servië te zien. Tot snel, aju! En nog een paar foto's. Ze zijn gemaakt met m'n mobieltje, Dus de kwaliteit is niet heel goed maar het geeft wellicht een indruk van de reis! ps: een aantal mensen heeft zich ingeschreven voor de nieuwsbrief. Dit heb ik helaas nog niet aan de praat gekregen. Je krijgt dus geen mail bij een update. Excuzes-moi!
Zdravo! Vanuit Servië het beloofde bericht over Duitsland en Hongarije. Ondertussen heb ik deze landen al dusdanig ver achter me gelaten dat het moeilijk is om er over te schrijven. Helemaal nu ik de balkan ben ingevaren en daarmee alles anders is! De rivier is rustiger geworden, niet dat ie niet meer stroomt want dat doet ie nog. Mondjesmaat, dat wel. Het zit hem vooral in de afwezigheid van het permanente gezoem en gebrom van de veeltallig voorkomende motorboten. Deze macho-schuiten gedijen jammerlijk goed op de slingerende rivier. Met overdreven grote motoren op witblinkende plastic kuipen paraderen mannen met grote buiken en roodverbrande koppen de Donau op en af. Veelal vergezeld door de moderne versie van een boegbeeld. Geen zeemeermin met wilde haren maar een schaars geklede en opgedirkte dame op de punt. De bestuurder van de boot kan vervuld met trots afwisselend kijken van boot naar bloot. Zoveel trots dat alles en iedereen daarvoor moet wijken. En zo word ik en m'n bescheiden blauwe dobber allerlei kanten op gekatapuleerd. Na het verlaten van Budapest is deze testosteron vloot drastisch afgenomen. Mensen hebben hier wel wat anders aan het hoofd dan opscheppen met peperdure speeltjes. En dat is voor mij geen gemis! Helaas wordt het ene gezoem vervangen voor een andere gezoem dat ook voor de nodige frustratie zorgt. Muggen! Duizenden, miljarden, ontelbaar veel muggen. Ze zeggen dat rivieren leven brengen. Het leven dat de Donau brengt bestaat helaas voor minstens 90% uit muggen. En de helft daarvan heeft zich goed gedaan aan mijn bloed. Bij muggen is het zo dat alleen de vrouwtjes steken om vervolgens vol en voldaan te beginnen aan de taak die de natuur ons allen heeft toegeschreven. Voortplanten! In dit geval eieren leggen. Ik had niet verwacht het ooit te kunnen zeggen maar ik ben verantwoordelijk voor een heuze babyboom langs de gehele lengte van de Donau. Dat klinkt misschien nog leuk maar de circa. vijftig muggenbulten per avond op ieder denkbare plek zorgt voor een hoop frustratie. Het is vaak moeilijk tot niet mogelijk om in de avond te koken of in z'n geheel iets buiten de tent te doen. En als je daar al om zes uur toevlucht hebt gezocht is die erg tent erg klein en de avond lang. Gelukkig is nog niet hoop vervlogen! Ze zeggen dat immuniteit voor muggensteken voorkomt bij mensen die zo'n duizend keer per dag gestoken worden. En daar ben ik hard naar op weg. Het is niet alleen kommer en kwel. Ik ben in Servië en daarmee in de balkan! De balkan mentaliteit blijkt voor mij een kuur tegen de eenzaamheid. Waar ik in Hongarije moeite had met norse en verbolgen blikken, taalbarrieres en een algeheel buitenbeentje-gevoel voelt het hier als een warm bad. Letterlijk, met elke dag temperaturen boven de 35 graden maar ook figuurlijk warm. Vanaf het moment dat de ferme douanebeambte, een tanige vrouw, gehuld in een permanente shag-wolk en hierdoor nauwelijks zichtbaar in het donkere douane kantoortje dat sinds jaar en dag geen lik verf meer heeft gezien, mij met een lach verwelkomde in Servië zijn de mensen alleen maar vriendelijk en behulpzaam geweest. Omaatjes die ontbijt bij m'n tent brengen, gratis koffie in cafés, slaapplekken, reparatiehulp of gewoon een vriendelijke duim. Het getuigt allemaal van een andere mentaliteit dan in West-Europa. En daar ben ik blij mee want de kano praat nog steeds niet terug! Ik ben benieuwd naar wat er nog komen gaat, dat weet je hier nooit. Wat wel zeker is, is dat ik over de helft ben! Hiep hoera! Het is nog 1170 kilometer en daarmee zo'n 25 dagen peddelen naar de Zwarte Zee. Met Servië, Bulgarije en Roemenië belooft dat een uitdagende en avontuurlijke maand te worden. En daar horen jullie over een week of twee hopelijk meer van! Van de dagen in Oostenrijk en Hongarije heb ik nog een nieuw houtjetouwtjeplakfilmpje geüpload. Ik moet toegeven dat het vanuit een kano een stuk lastiger is om diverse of spannende dingen te filmen. Er gebeurt wat minder en wat er gebeurd kan vaak niet worden vastgelegd. Helabela! Mocht je toch benieuwd zijn, kijk vooral naar deze kleine impressie van de eerste weken op het water! En daarmee Tabé! Of Cau Cau! Zoals ze in Servië graag zeggen. En nog enkele foto's gemaakt met m'n mobieltje. Éénentwintig dagen na het vertrek vanuit Burgh ben ik in de Oostenrijkse hoofdstad aangekomen. De eerste grote halte aan de Donau en daarbij een verplichte stop. M'n zus komt me opzoeken en is in anderhalf uur hier naartoe gevlogen. Dat geeft te denken over de beleving van tijd en ruimte. In die anderhalf uur dat ze in een aluminium blikje uit het raampje zat te turen schuilt voor mij een heel verhaal. Overstromingen in Duitsland, een schare aan onmoetingen, twee ijsvogels, een otter, veel nieuwe herinneringen en twee verbrande armen. Het is dezelfde afstand maar niet te vergelijken, maar nu staan we hier op dezelfde plek en dat is fijn! Ik zit nu ook al elf dagen in m'n blauwe dobber die ik ondertussen 'Tonijn' heb gedoopt. Een schip heeft immers een naam nodig. Mijn tonijn is dan wel groot maar wat minder majesteus als de echte. Desalniettemin een passende naam. Ik moet zeggen dat ik me nog niet geheel als een vis in het water voel maar het begint te komen. Eerst een paar kieuwen en later een mooie vin. En dan soms een mooie sprong boven het water. Ik zie het wel voor me! Het peddelen gaat steeds beter. Het is een beetje als opnieuw leren fietsen, echter dan op de snelweg! Grote en kleine boten, stroming, dammen, het water wringt zich door allerlei bochten en neemt mij daarbij mee. Zonder blikken of blozen, de rivier vraagt me niets maar stroomt eigenzinnig en krachtig. Welke kracht het water kan hebben zag ik in Duitsland, waar het door de hevige regenval vijftig levens nam uit een dorpje op enkele kilometers van mij vandaan. Ik zou die nacht aan de monding van het noodlottige riviertje de Ahr kamperen maar werd onder een brug vandaan geplukt door een aardig meisje met een bed, bier en brood. Dat zijn kleine dingen met een grote betekenis en daarom kan ik het niet vaak genoeg zeggen, neem ook eens een verloren fietser in huis! Ik heb nu één vijfde van de totale 3400 kilometer afgelegd. Omdat kanoën nieuw voor me is moet alles opnieuw worden uitgevonden. Niet alleen het varen zelf maar vooral een nieuw ritme dat eigen moet worden, het ritme van de Donau moet ook dat van mij worden. Tot nu voelt het eenzamer dan op de fiets. Vast tussen twee oevers ligt de weg al vast. Alleen wat zich op het water bevindt maakt deel uit van mijn wereld. En daar is het soms stil. Boten kijken niet om, het water wil alleen maar vooruit en de vissen, die zie je niet. En als je ze dan wel ziet, dan spreken ze niet. En als ze dat dan wel zouden doen, dan versta ik ze niet. Denk ik. Het enige wat steeds een duidelijke boodschap heeft zijn de kilometerpaaltjes die naast de Donau de oever versieren van bron tot monding. En die liegen er niet om, het is nog een heel eind. Maar de stroming is me gezindt en al versta ik ze niet, de vogels zijn er altijd en soms tjirpen we samen, niet alleen. Dus het komt zeker goed, zeker en vast! Ik verwacht in 40 dagen bij de Zwarte Zee aan te komen. De volgende weken worden getekend door een snelle opeenvolging van grote steden. Vanuit Wenen is het niet ver naar Bratislava, Budapest en Belgrado. De rivier heeft nog een hoop in petto. Ik heb nog een houtjetouwtjefilmpje van de eerste negen dagen op de fiets geüpload hieronder bijgevoegd en er volgt er snel ééntje met de kano! Duurt wel 15 minuten, dus zie maar hoe ver je komt :-) En dat was het! Hopelijk tot snel, de groeten van mij en de Donau. Ondertussen al tussen Bratislava en Budapest. Aju! En nog enkele foto's gemaakt met m'n mobieltje. Helaas een model dat niet uitblinkt in beeldkwalliteit, maar daarintegen wel waterdicht is. Wel zo handig op de kano :-) Foto's van het kanoën komen met de volgende update! Van fiets naar kano en van land naar water. Waar ik eerder, vanaf mijn fiets, verlangend naar de rivier keek en in gedachte met die eindeloze stroom mee dobberde. Wordt het nu de oever die aan me voorbij gaat, een ogenschijnlijk oneindige oever. Gelukkig is deze 2600 kilometer aan oever wel eindig, een heel stuk verderop, in een zee. En daar ga ik heen! De voorbereiding is klaar en het vetrek onontkoombaar. M'n kano wacht me op in Ingolstadt te Duitsland en daar fiets ik de komende dagen naartoe. Met m'n hele hebben en houden achterop de fiets gesjord. Ze zeggen dat licht reizen het beste is maar helaas is dat niet aan iedereen toebedeeld en zo sjouw ik weer een kleine huisraad van precies 126 ditjes-en-datjes mee. Gelukkig hebben spullen in mijn eigendom de wonderbaarlijke aanleg om te verdwijnen of het te begeven. En zo dunt dat zich snel genoeg uit. Kortom, dat komt wel goed. Ik zie jullie weer over drie maanden, aju! Blijf vooral hangen en kijk hier zo nu en dan voor een kleine update van mijn belevingen. Mocht je me willen steunen, dan is dat altijd welkom! Zie ''steun mijn avontuur'' Wil je een berichtje sturen, nu of later, doe dat vooral! Op 0616710060 De groeten :-) Sjarel  tadaaaa, dat is het dan  Het kanovervoer naar duitsland had veel weg van een speelgoedwagentje. Merel bedankt! |
Hoi!De komende winter fietsen Marcella en ik zo'n 8000 kilometer door Afrika. Hier houden we onze avonturen een beetje bij met zo nu en dan een update! Archieven
September 2021
|
RSS Feed
