|
Daar is ie dan, lang verwacht en machtig mooi. Wellicht wel het mooiste moment van de reis om de oevers plaats te zien maken voor de Zwarte Zee. De zee die nu zo onrustig voor me ligt, en flinke golven over de kajak slaat, is voor zo lang het doel geweest dat het zien daarvan me emotioneerd. Hiermee is het klaar, af, voorbij! Een opluchting, een bevrijding bijna en tegelijkertijd ook treurig. De rivier was voor drie maanden mijn thuis. In 72 dagen fietste en peddelde ik 3500 kilometer van de Noordzee naar de Zwarte Zee. Soms leek het eindeloos, met de voortstrekkende oevers, een hardnekkige tegenwind, felle zon, zwakke armen of gewoon geen puf. Maar zelfs de wind gaat een keer liggen en de dagen gaan voorbij. De rivier was me goed gezind en bracht me tot de zee. Daarvoor bedank ik de Donau, mooie stroom! Ik sprak vanmiddag nog even kort op radio omroep zeeland over m'n aankomst. Dat is hiero terug te luisteren! https://audiomack.com/goedemorgenzeeland/song/15210074?fbclid=IwAR2-xne19_PWotFW2GH90_jefUmi2K-iaORxtS8lt1LzLTuPOGzzlIt3e44 Ik blijf samen met mijn meisje een paar dagen hangen in Sfantu Gheorge, een klein kustdorpje in de Donau Delta om vervolgens in de loop van twee weken terug naar Nederland te reizen. Tegen die tijd hoop ik nog een filmpje en wat verhalen op m'n blog te plaatsen. Tot die tijd! Warme groet vanaf kilometer 0 van de Donau. Sfantu Gheorghe, Roemenë. de Zwarte Zee.
0 Comments
Ahoy! Het is feest, de vijfhonderd is gehaald! Driehonderdvijftig op het moment van schrijven. De kilometerpaaltjes langs de rivier tellen gestaag af en daarmee komt de zee in zicht. Ik zou willen roepen dat ik hem al kan ruiken maar dat is helaas niet waar. De dode meeuw een eindje verderop wel, wellicht ook een geur die je met de zee kan associëren. Maar dat de zee niet ver meer is is zeker! In de afgelopen weken ben ik Servië door gepeddeld. De bergen door gevaren, waar de rivier zich tussen hoge rotswanden vernauwd tot een schamele 150 meter en zich verdiept tot 200 meter en de laatste twee dammen ben ik gepasseerd. De eerste en ook de grootste dam in de Donau via de sluis. Dat was nog een hele beleving, ingeklemd tussen een metershoge wand en een rivier-cruise waarbij de senioren op het dek aan mij een goed foto object vonden. Bij de tweede dam was de sluis buiten werking en hebben bewakers op eigen initiatief mijn vijftig kilo zware kajak over de boulders en de dam gesjouwd. De mannen moeten zich er toch op verkeken hebben want even later stonden ze ietwat beteuterd in klamme uniformen, druipend van het zweet uit te puffen. Maar daarmee liggen alle grote obstakels tot de zee achter mij! Wat resteert is een langzaam meanderende stroom tussen heuvel en vlakte. De rechter oever is Bulgarije, de linker is Roemenië en ik daartussen. Naar de Roemenen kan ik voorlopig alleen maar zwaaien, want de grens mag ik niet over. Gelukkig zwaaien de Roemenen fervent terug. Ik vraag me af of de vissers op beide oevers ook wel eens naar elkaar zwaaien of dat ze niet verder kijken dan de dobber drijft. De Donau tekent zich tussen deze twee landen als een twee kilometer brede stroom, zelfs als ik hem zou mogen oversteken is dat nog een flinke klus. Deze ruimte in de rivier wordt opgevuld met ondieptes, zandbanken en eilanden. Met kilometers aan zandstrand zijn de eilanden kleine paradijsjes. Niet alleen voor mij, nu ik iedere avond als Robinson Crussoe over mijn eigen eiland struin maar vooral voor de vogels. Het leven bij de rivier bestaat niet langer voor het merendeel uit muggen maar uit deze meer welkome vliegers. En vissers, die zijn er ook veel. Maar het zijn de vogels die de show stelen. Grote zaagbekken, ijsvogels, aalscholvers in duizendtallen, gekrijs van meeuwen, visdiefjes en witwangsterns. Zwarte ooievaars, grijze reigers, purperreigers, ralreigers, woudaapjes, zeearenden en de meest recente toevoeging: pelikanen! Ik heb even vreemd gekeken toen de eerste met grote slagen voorbij kwam. Wat blijkt, er komen in Europa twee soorten pelikanen voor en de grootste populatie daarvan broed in de Donaudelta. Je zou het van Bulgarije niet verwachten maar het land zou een goede strandvakantie maken, eentje met Pelikanen. Vergeet Zuid-Frankrijk of Kroatië, maar niet allemaal tegelijkertijd alsjeblieft. Einde daags versieren Bijeneters en Zwaluwen het avondrood en voorzien de zakkende zon voor dat ene uurtje van een stem. Kenmerkend en vriendelijk getjilp van de Bijeneter vult de lucht terwijl de Donau van groen naar goud kleurt om vervolgens in de nacht te verdwijnen. In deze dagen komt de zon op uit de rivier en duikt er ook al vlug weer in onder. Sinds ik uit de bergen ben is er veel veranderd. De nachten worden kouder, de wind is opgestoken en desondanks dat het kwik dagelijks nog boven de 25 graden uitkomt, is het te merken dat niet alleen ik aan de laatste etappe ben begonnen maar de zomer ook. De zon is niet meer die enthousiaste gele bol hoog in de lucht maar slaapt steeds langer in de rivier en overdag lukt het haar maar net om de vogels en de wereld op te warmen. Desalniettemin vindt iedere zonnestraal gretig aftrek bij drogende aalscholvers, de zwerfhonden op de oever, pensionado's op het zonnedek van de cruiseschepen en bij mij. Het einde van de zomer komt er aan maar ik en de zon zullen pas afscheid nemen aan zee. Ja, de zee. Ik zal blij zijn er te komen. Die eindeloze oevers op te zien houden moet in zekere zin voelen als een bevrijding. Vanaf dat moment kan ik zelf weer de richting bepalen, een taak die de rivier voor even had overgenomen. En begrijp me niet verkeerd, het is soms erg fijn zelf geen keuzes te hoeven maken. De dagen op de rivier geven rust, de tijd verstrijkt zonder veel gedachten en de keuzes die je moet maken gaan over het hier en nu. Dus ik zou aanraden, mocht de maatschappelijke hectiek je teveel worden, loop je tegen een burn-out aan of wil je er gewoon even uit: Stap in een kano en dobber eens een rivier af. Het doet wonderen. Maar vergeet er niet weer uit stappen. En dat is het voor nu! Ik heb met mijn meisje afgesproken elkaar op de 16e te zien in Sfantu Georghe, een klein dorp aan de monding van de Donau en aan zee. Dat geeft genoeg tijd om op m'n gemakje die kant op te kuieren, zover je kan kuieren met een kano. Tegen die tijd zal ik ook nog een stukje plaatsen want er staat nog een filmpje klaar. Maar voor nu is het af, de zon is onder en ik kruip m'n tentje in. Voor de enthousiastelingen is hieronder het Houtjetouwtjeplak-kano-filmpje van Slowakije, Kroatië, Hongarije, en een deel van Servië te zien. Tot snel, aju! En nog een paar foto's. Ze zijn gemaakt met m'n mobieltje, Dus de kwaliteit is niet heel goed maar het geeft wellicht een indruk van de reis! ps: een aantal mensen heeft zich ingeschreven voor de nieuwsbrief. Dit heb ik helaas nog niet aan de praat gekregen. Je krijgt dus geen mail bij een update. Excuzes-moi!
Zdravo! Vanuit Servië het beloofde bericht over Duitsland en Hongarije. Ondertussen heb ik deze landen al dusdanig ver achter me gelaten dat het moeilijk is om er over te schrijven. Helemaal nu ik de balkan ben ingevaren en daarmee alles anders is! De rivier is rustiger geworden, niet dat ie niet meer stroomt want dat doet ie nog. Mondjesmaat, dat wel. Het zit hem vooral in de afwezigheid van het permanente gezoem en gebrom van de veeltallig voorkomende motorboten. Deze macho-schuiten gedijen jammerlijk goed op de slingerende rivier. Met overdreven grote motoren op witblinkende plastic kuipen paraderen mannen met grote buiken en roodverbrande koppen de Donau op en af. Veelal vergezeld door de moderne versie van een boegbeeld. Geen zeemeermin met wilde haren maar een schaars geklede en opgedirkte dame op de punt. De bestuurder van de boot kan vervuld met trots afwisselend kijken van boot naar bloot. Zoveel trots dat alles en iedereen daarvoor moet wijken. En zo word ik en m'n bescheiden blauwe dobber allerlei kanten op gekatapuleerd. Na het verlaten van Budapest is deze testosteron vloot drastisch afgenomen. Mensen hebben hier wel wat anders aan het hoofd dan opscheppen met peperdure speeltjes. En dat is voor mij geen gemis! Helaas wordt het ene gezoem vervangen voor een andere gezoem dat ook voor de nodige frustratie zorgt. Muggen! Duizenden, miljarden, ontelbaar veel muggen. Ze zeggen dat rivieren leven brengen. Het leven dat de Donau brengt bestaat helaas voor minstens 90% uit muggen. En de helft daarvan heeft zich goed gedaan aan mijn bloed. Bij muggen is het zo dat alleen de vrouwtjes steken om vervolgens vol en voldaan te beginnen aan de taak die de natuur ons allen heeft toegeschreven. Voortplanten! In dit geval eieren leggen. Ik had niet verwacht het ooit te kunnen zeggen maar ik ben verantwoordelijk voor een heuze babyboom langs de gehele lengte van de Donau. Dat klinkt misschien nog leuk maar de circa. vijftig muggenbulten per avond op ieder denkbare plek zorgt voor een hoop frustratie. Het is vaak moeilijk tot niet mogelijk om in de avond te koken of in z'n geheel iets buiten de tent te doen. En als je daar al om zes uur toevlucht hebt gezocht is die erg tent erg klein en de avond lang. Gelukkig is nog niet hoop vervlogen! Ze zeggen dat immuniteit voor muggensteken voorkomt bij mensen die zo'n duizend keer per dag gestoken worden. En daar ben ik hard naar op weg. Het is niet alleen kommer en kwel. Ik ben in Servië en daarmee in de balkan! De balkan mentaliteit blijkt voor mij een kuur tegen de eenzaamheid. Waar ik in Hongarije moeite had met norse en verbolgen blikken, taalbarrieres en een algeheel buitenbeentje-gevoel voelt het hier als een warm bad. Letterlijk, met elke dag temperaturen boven de 35 graden maar ook figuurlijk warm. Vanaf het moment dat de ferme douanebeambte, een tanige vrouw, gehuld in een permanente shag-wolk en hierdoor nauwelijks zichtbaar in het donkere douane kantoortje dat sinds jaar en dag geen lik verf meer heeft gezien, mij met een lach verwelkomde in Servië zijn de mensen alleen maar vriendelijk en behulpzaam geweest. Omaatjes die ontbijt bij m'n tent brengen, gratis koffie in cafés, slaapplekken, reparatiehulp of gewoon een vriendelijke duim. Het getuigt allemaal van een andere mentaliteit dan in West-Europa. En daar ben ik blij mee want de kano praat nog steeds niet terug! Ik ben benieuwd naar wat er nog komen gaat, dat weet je hier nooit. Wat wel zeker is, is dat ik over de helft ben! Hiep hoera! Het is nog 1170 kilometer en daarmee zo'n 25 dagen peddelen naar de Zwarte Zee. Met Servië, Bulgarije en Roemenië belooft dat een uitdagende en avontuurlijke maand te worden. En daar horen jullie over een week of twee hopelijk meer van! Van de dagen in Oostenrijk en Hongarije heb ik nog een nieuw houtjetouwtjeplakfilmpje geüpload. Ik moet toegeven dat het vanuit een kano een stuk lastiger is om diverse of spannende dingen te filmen. Er gebeurt wat minder en wat er gebeurd kan vaak niet worden vastgelegd. Helabela! Mocht je toch benieuwd zijn, kijk vooral naar deze kleine impressie van de eerste weken op het water! En daarmee Tabé! Of Cau Cau! Zoals ze in Servië graag zeggen. En nog enkele foto's gemaakt met m'n mobieltje. Éénentwintig dagen na het vertrek vanuit Burgh ben ik in de Oostenrijkse hoofdstad aangekomen. De eerste grote halte aan de Donau en daarbij een verplichte stop. M'n zus komt me opzoeken en is in anderhalf uur hier naartoe gevlogen. Dat geeft te denken over de beleving van tijd en ruimte. In die anderhalf uur dat ze in een aluminium blikje uit het raampje zat te turen schuilt voor mij een heel verhaal. Overstromingen in Duitsland, een schare aan onmoetingen, twee ijsvogels, een otter, veel nieuwe herinneringen en twee verbrande armen. Het is dezelfde afstand maar niet te vergelijken, maar nu staan we hier op dezelfde plek en dat is fijn! Ik zit nu ook al elf dagen in m'n blauwe dobber die ik ondertussen 'Tonijn' heb gedoopt. Een schip heeft immers een naam nodig. Mijn tonijn is dan wel groot maar wat minder majesteus als de echte. Desalniettemin een passende naam. Ik moet zeggen dat ik me nog niet geheel als een vis in het water voel maar het begint te komen. Eerst een paar kieuwen en later een mooie vin. En dan soms een mooie sprong boven het water. Ik zie het wel voor me! Het peddelen gaat steeds beter. Het is een beetje als opnieuw leren fietsen, echter dan op de snelweg! Grote en kleine boten, stroming, dammen, het water wringt zich door allerlei bochten en neemt mij daarbij mee. Zonder blikken of blozen, de rivier vraagt me niets maar stroomt eigenzinnig en krachtig. Welke kracht het water kan hebben zag ik in Duitsland, waar het door de hevige regenval vijftig levens nam uit een dorpje op enkele kilometers van mij vandaan. Ik zou die nacht aan de monding van het noodlottige riviertje de Ahr kamperen maar werd onder een brug vandaan geplukt door een aardig meisje met een bed, bier en brood. Dat zijn kleine dingen met een grote betekenis en daarom kan ik het niet vaak genoeg zeggen, neem ook eens een verloren fietser in huis! Ik heb nu één vijfde van de totale 3400 kilometer afgelegd. Omdat kanoën nieuw voor me is moet alles opnieuw worden uitgevonden. Niet alleen het varen zelf maar vooral een nieuw ritme dat eigen moet worden, het ritme van de Donau moet ook dat van mij worden. Tot nu voelt het eenzamer dan op de fiets. Vast tussen twee oevers ligt de weg al vast. Alleen wat zich op het water bevindt maakt deel uit van mijn wereld. En daar is het soms stil. Boten kijken niet om, het water wil alleen maar vooruit en de vissen, die zie je niet. En als je ze dan wel ziet, dan spreken ze niet. En als ze dat dan wel zouden doen, dan versta ik ze niet. Denk ik. Het enige wat steeds een duidelijke boodschap heeft zijn de kilometerpaaltjes die naast de Donau de oever versieren van bron tot monding. En die liegen er niet om, het is nog een heel eind. Maar de stroming is me gezindt en al versta ik ze niet, de vogels zijn er altijd en soms tjirpen we samen, niet alleen. Dus het komt zeker goed, zeker en vast! Ik verwacht in 40 dagen bij de Zwarte Zee aan te komen. De volgende weken worden getekend door een snelle opeenvolging van grote steden. Vanuit Wenen is het niet ver naar Bratislava, Budapest en Belgrado. De rivier heeft nog een hoop in petto. Ik heb nog een houtjetouwtjefilmpje van de eerste negen dagen op de fiets geüpload hieronder bijgevoegd en er volgt er snel ééntje met de kano! Duurt wel 15 minuten, dus zie maar hoe ver je komt :-) En dat was het! Hopelijk tot snel, de groeten van mij en de Donau. Ondertussen al tussen Bratislava en Budapest. Aju! En nog enkele foto's gemaakt met m'n mobieltje. Helaas een model dat niet uitblinkt in beeldkwalliteit, maar daarintegen wel waterdicht is. Wel zo handig op de kano :-) Foto's van het kanoën komen met de volgende update! Van fiets naar kano en van land naar water. Waar ik eerder, vanaf mijn fiets, verlangend naar de rivier keek en in gedachte met die eindeloze stroom mee dobberde. Wordt het nu de oever die aan me voorbij gaat, een ogenschijnlijk oneindige oever. Gelukkig is deze 2600 kilometer aan oever wel eindig, een heel stuk verderop, in een zee. En daar ga ik heen! De voorbereiding is klaar en het vetrek onontkoombaar. M'n kano wacht me op in Ingolstadt te Duitsland en daar fiets ik de komende dagen naartoe. Met m'n hele hebben en houden achterop de fiets gesjord. Ze zeggen dat licht reizen het beste is maar helaas is dat niet aan iedereen toebedeeld en zo sjouw ik weer een kleine huisraad van precies 126 ditjes-en-datjes mee. Gelukkig hebben spullen in mijn eigendom de wonderbaarlijke aanleg om te verdwijnen of het te begeven. En zo dunt dat zich snel genoeg uit. Kortom, dat komt wel goed. Ik zie jullie weer over drie maanden, aju! Blijf vooral hangen en kijk hier zo nu en dan voor een kleine update van mijn belevingen. Mocht je me willen steunen, dan is dat altijd welkom! Zie ''steun mijn avontuur'' Wil je een berichtje sturen, nu of later, doe dat vooral! Op 0616710060 De groeten :-) Sjarel  tadaaaa, dat is het dan  Het kanovervoer naar duitsland had veel weg van een speelgoedwagentje. Merel bedankt! Een leuk stukje in de Zeeuwse krant. Geschreven door Marcel Modde in de PZC deze vrijdag. PS: Ik ben hard opzoek naar een fixed point dakdrager voor op een Renault Kangoo. Wellicht heb je die nog liggen maar de auto niet meer, of gebruik je hem gewoonweg niet en wil je het voor een vriendschappelijk prijsje weg doen. Stuur dan een bericht! :-) Aju! Sjarel  https://www.pzc.nl/schouwen-duiveland/sjarel-peddelt-dik-2800-kilometer-over-de-donau-naar-de-zwarte-zee-dan-is-het-leven-gek-genoeg-een-stuk-makkelijker~a818958c/Ik was deze week nog even kort te horen bij radio Omroep Zeeland. Mocht je me een beetje chaotisch horen brabbelen over mijn aanstaande reis. Gaat u gang :-) https://audiomack.com/goedemorgenzeeland/song/13864596 Daarnaast wil ik graag iedereen bedanken voor de vele tips! Een hoop kano-experts en enkele transport opties. Ik ga er goed naar kijken. Veel dank! Als alles meezit zal ik hier weer verslag doen van mijn reis en mocht er animo voor zijn wellicht weer een houtjetouwtjeplakfilmpje of twee. Ook zal je hier in de loop van de maand wat info kunnen vinden over het plan en de voorbereiding. Later meer, een zonnig weekend toe! aju  Bijschrift Omroep Zeeland: "Na 2 jaar thuis zitten ging het toch weer kriebelen". Sjarel fietste toen van Haamstede naar China en terug, nu wil hij met een kajak naar de Zwarte Zee varen... De terugweg fietst 'ie weer en hij zoekt nog iemand die in september zijn kajak terug naar Zeeland kan brengen!'' Hoera, einde radiostillte! Het is ondertussen bijna twee jaar geleden dat ik van de Zeelandbrug fietste en daarmee een groot avontuur afsloot. Helaas ebben zelfs grote avonturen langzaam weg in kleine verhalen en dienen nieuwe moeilijkheden en grote vragen zich aan. Eerst in de verte, steeds dichterbij. Vragen waar ik nog steeds geen antwoord opgeven. Misschien hoeft dat ook niet, voor nu een nieuw verhaal. Een nieuw klein-groot avontuur richting het oosten. Niet met de fiets maar met de kano, dwars door Europa van de Noordzee naar de Zwarte zee! Hiervoor heb ik nog wat logistieke problemen om op te lossen! En daarvoor weten jullie misschien wel een oplossing! Zo zoek ik een manier om mijn kajak vanuit Roemenië terug naar Nederland te vervoeren. Ook weet ik niet hoe ik de kajak vanuit Nederland richting Ulm of Ingolstadt in Zuid-Duitsland kan krijgen en zoek daarvoor een lift. Tot slot, ik ben ook nog niet helemaal kajak-vaardig en zoek een enthousiasteling die me de fijne kneepjes van het peddelen wilt leren. (hoge slag, lage slag, eventueel, eskimoteren, in water terug in kajak krabbelen etc.) Met name het kajak vervoer is een probleem en daarom krijgt de winnende tip sowieso een appeltaart! Zelf gebakken, en de allerlekkerste. Stuur me hier een berichtje, of mail naar [email protected] / 0616710060 Zonnige groet!  HiEen nieuwjaarsgroet kan ik het ondertussen niet meer noemen nu de lente al voelbaar in de lucht hangt, narcissen en sneeuwklokjes steken al met kop en schouders boven de grond uit en de katten drentelen krols door de tuinen. Langzaam komt alles weer in beweging en daarmee is het ook voor ons tijd om ons uit de winterslaap te worstelen, plannen te maken, de schoenen te strikken en op avontuur te gaan! Kortom, hup, hup, naar buiten! Ik wens iedereen een fijn voorjaar en een avontuurlijk jaar toe. Het is ondertussen even geleden dat ik wat heb laten horen. De tijd gaat vlot en het is makkelijk om mij te laten meevoeren en afleiden met het leven dat nu en tastbaar is. Zo makkelijk dat het me laatst verraste dat mijn reis al zo ver weg voelt, slechts zes maanden geleden maar zowaar een ander leven. Vanuit mijn luie stoeltje in de Rotterdamse Bibliotheek waar ik deze mail schrijf kan ik het haast niet meer voorstellen, die dagen en nachten verweg, onderweg. De afgelopen maanden heb ik m'n reis laten rusten, het was even genoeg geweest. In plaats daarvan scharrelde wat rond, zag vrienden, zette een racefietsje in elkaar, bouwde een bakfiets, kocht een tandem en vond een meisje. Een luchtig leven maar lang niet altijd even makkelijk. Langzaam begin ik weer te verlangen naar die tijd op de fiets. De vanzelfsprekendheid van het leven, waar de grootste vragen gingen over de het opzetten van m'n tent en het koken van een potje. Waar stress alleen om het nodige werd ervaren en er geen verwachtingen waren. Het begint het weer te kriebelen. Het is tenslotte bijna lente. Maar voordat ik mag denken aan een nieuw avontuur moet de oude worden afgerond. Dit mailtje gaat vooral over jullie en over alle steun die ik heb mogen ontvangen. Het is bijzonder om te horen hoe mensen begaan waren met met mijn fietsavontuur. Zoveel zelfs dat het sommigen zelfs heeft geïnspireerd om er zelf op uit te gaan en iets te gaan beleven, dat maakt mij oprecht gelukkig. Het is hartverwarmend hoe jullie mij hebben gesteund, in de financïen maar vooral in de veelvoudige smsjes, e-mailtjes en bemoedigende berichten. Ik heb niet altijd kunnen reageren maar ieder berichtje is gezien, gelezen en soms ook gevoeld. Zonder jullie hulp was deze fantastische tocht naar de verte er niet geweest. Zonder jullie was ik niet op de fiets gestapt om daar pas 405 dagen, 28 landen en met 23.000 kilometer op de teller weer vanaf te stappen. Het was een reis waarin het zoals een goed avontuur beaamd lang niet altijd meezat, een reis waarin ik werd verslagen door de bergen, zandstormen, de winter, de Chinese overheid en een dertigtal lekke banden. Ook kreeg ik voor het eerst echt te maken met eenzaamheid maar vond in de meest onverwachte en onwaarschijnlijke ontmoetingen een warmte die al het ongemak achteloos van tafel kon schuiven. Deze ontmoetingen, soms klein als een enthousiaste zwaai of een appeltje tot overnachtingen in boerenhutjes en paleizen hielden m’n wielen draaiend. Soms kraakte het wat maar stoppen deed het nooit en daarvoor dank ik u allen! Als dank en belofte stond er ook nog iets tegenover u donatie. Dat was vanaf 20,- een fotoprint, vanaf 50,- een persoonlijke brief en vanaf 100,- een kopie van het nog te maken reisverslag. Het reisverslag zal nog even duren en de brieven zijn tijdens m'n reis verzonden. Helaas zijn die niet allemaal aangekomen, dus mocht je er geen hebben gehad maar wel één had verwacht dan is die ergens blijven steken. Helaas! Met dit mailtje begin ik met de fotoprinten afkomstig van de analoge foto's die ik deze reis heb geschoten. Kortom, heb je meer dan 20,- gedoneerd aan m'n avontuur en wil je een fotoprint in de bus ontvangen? Dan zou ik graag voor de 22 maart je naam en adresgegevens ontvangen als antwoord op deze mail! Mocht je een voorkeur voor een bepaald thema hebben dat kan je dat aangeven. Je kan kiezen uit: 1. Mens 2. Dier 3. Landschap/Natuur 4. Land naar keuze 5. Zwart / Wit 6. Omschrijf zelf wat je graag op papier terug wilt zien Indien je geen keuze maakt kies ik zelf een mooie uit en blijft het een verassing! Ook helemaal prima! Ik hoop in maart alles te posten, het reisverslag komt daarna maar gaat niet zo rap. Tegen de tijd dat die uitkomt komt er vast weer een mailtje voorbij. Voor nu wens ik iedereen een fijn jaar toe! Adieu, Sjarel de Kraker ps: Ik ben nog steeds opzoek naar oude ongebruikte fotorolletjes, zowel kleinbeeld (135mm) of middenformaat (120). Mocht je die nog ergens hebben weggestopt en ga je ze niet meer gebruiken, laat het dan horen! 🙂 pps: Mocht je een tip hebben voor goedkope woonruimte in Rotterdam, laat het dan vooral ook horen! ppps: Er komen nog twee houtjetouwtje filmpjes aan, mocht je nog geïnteresseerd zijn dan staat het filmpje van Uzbekistan en Kazachtstan al een tijdje online. Zie hieronder. Het is al even geleden dat ik de Nederlandse zomer in fietste. Na de klamme tropen en droge woestijnen en steppe's zijn de Nederlandse luchten een hele verademing. Ik juich voor de cumulus en de stratus. Ik roep driemaal hoera voor de schapenwolk, stapelwolk, rolwolk, mooiweerwolk en zelfs voor de onweerswolk. En dat enkele straaltje zon, dat er is om te vangen en te koesteren. Het liefst in een raamkozijn of duintop, met een boterham pindakaas en hagelslag. Die Nederlandse zomer die velen ontvluchten doet me goed. Maar er is genoeg naar de luchten getuurd. Nu, twee maanden verder zijn de grassprietjes uitgekauwd en is het tijd om terug te kijken en m'n reis af te ronden. Er liggen nog een hoop foto's, tekeningen en verhalen te wachten. Een jaar verzameld in één hoofd, twee boekjes, 6 usb-sticks, 10 SD kaartjes, vijftig rolletjes film en een tas aan wereldse prulletjes. In 405 dagen hoop ik dit alles te bundelen in een boek. Een hoop werk in het verschiet waar ik begin bij het begin: de rolletjes. De eerste films zijn ontwikkeld en negatieven ingescand. Dankzij een lichtlek in de camera, ontstaan in de eerste week van m'n reis zijn veel foto's aangetast. Maar gelukkig niet alles! Hieronder alvast enkele beelden uit Iran. Dus dat en tot zoverre! Binnenkort meer, nu bed. Groetjes! Oh! vanmiddag sprak ik vanmiddag een half uurtje met de radio over m'n reis. Dat valt hier terug te beluisteren. https://soundcloud.com/omroepzeeland/zeeuwse-kamer-wereldfietser-sjarel-de-kraker-2082019 |
Hoi!Ik peddel de komende zomer van de Noordzee richting de Zwarte zee. Via dit blog kan je mijn avonturen volgen :-) Archieven
Augustus 2021
|
RSS-feed
