Een leuk stukje in de Zeeuwse krant. Geschreven door Marcel Modde in de PZC deze vrijdag.

PS: Ik ben hard opzoek naar een fixed point dakdrager voor op een Renault Kangoo.  Wellicht heb je die nog liggen maar de auto niet meer, of gebruik je hem gewoonweg niet en wil je het voor een vriendschappelijk prijsje weg doen. Stuur dan een bericht! :-)

Aju!

Sjarel

Ik was deze week nog even kort te horen bij radio Omroep Zeeland. Mocht je me een beetje chaotisch horen brabbelen over mijn aanstaande reis. Gaat u gang :-)

https://audiomack.com/goedemorgenzeeland/song/13864596

Daarnaast wil ik graag iedereen bedanken voor de vele tips! Een hoop kano-experts en enkele transport opties. Ik ga er goed naar kijken. Veel dank!
​
Als alles meezit zal ik hier weer verslag doen van mijn reis en mocht er animo voor zijn wellicht weer een houtjetouwtjeplakfilmpje of twee. Ook zal je hier in de loop van de maand wat info kunnen vinden over het plan en de voorbereiding.

Later meer, een zonnig weekend toe! aju

Hoera, einde radiostillte!

Het is ondertussen bijna twee jaar geleden dat ik van de Zeelandbrug fietste en daarmee een groot avontuur afsloot. Helaas ebben zelfs grote avonturen langzaam weg in kleine verhalen en dienen nieuwe moeilijkheden en grote vragen zich aan. Eerst in de verte, steeds dichterbij.

Vragen waar ik nog steeds geen antwoord opgeven. Misschien hoeft dat ook niet, voor nu een nieuw verhaal. Een nieuw klein-groot avontuur richting het oosten. Niet met de fiets maar met de kano, dwars door Europa van de Noordzee naar de Zwarte zee!

Hiervoor heb ik nog wat logistieke problemen om op te lossen! En daarvoor weten jullie misschien wel een oplossing! Zo zoek ik een manier om mijn kajak vanuit Roemenië terug naar Nederland te vervoeren.

Ook weet ik niet hoe ik de kajak vanuit Nederland richting Ulm of Ingolstadt in Zuid-Duitsland kan krijgen en zoek daarvoor een lift.
​
Tot slot, ik ben ook nog niet helemaal kajak-vaardig en zoek een enthousiasteling die me de fijne kneepjes van het peddelen wilt leren. (hoge slag, lage slag, eventueel, eskimoteren, in water terug in kajak krabbelen etc.)

Met name het kajak vervoer is een probleem en daarom krijgt de winnende tip sowieso een appeltaart! Zelf gebakken, en de allerlekkerste. Stuur me hier een berichtje, of mail naar [email protected] / 0616710060
​
Zonnige groet!

JAJAA! Ik ben terug! Op vrijdag de 28e van juni fietste ik om 17:55  de Zeelandbrug op. Een zachte wind van achter, de Oosterschelde rustig. In de verte het eiland. De plek die ik 405 dagen achter mij liet met een grote reis voor de boeg, zenuwachtig maar met energie en voeten op de trappers. Lang was het onvoorstelbaar maar nu ligt het er weer voor me, het mooiste streepje land.

De Zeelandbrug sloeg altijd een brug tussen de bekende en onbekende wereld. Als kind ging die bekende wereld niet verder dan de dijken van het eiland, het water, de grens. Hoe anders is dat nu wanneer blijkt dat je zo naar de andere kant van de wereld kan fietsen, waar ligt dan de grens? Ik weet het niet maar de brug staat nog steeds voor vertrekken en terugkomen. Vrijdag kwam ik terug en zag het eiland liggen vanuit en realiseerde mij de horizon bestaat en ligt in Zeeland.

​Op het eiland werd ik ontvangen door vrienden en familie en aten we taart en dronken bier. Een gelukkig moment voor een gelukkig persoon. En daarmee een mooi einde van een groot avontuur.

Ik wil iedereen ontzettend bedanken voor het komen en voor de vele mooie en lieve berichten. Ik lees ze allemaal, antwoorden gaat alleen wat traag ;-) Op m’n blog loop ik nog een eindje achter dus daar kan je de komende tijd wat verhalen, foto’s en filmpjes verwachten. Althans, eerst even helemaal niets, ik mag dan fysiek wel thuis zijn, m’n hoofd is dat niet. Dus de landing wordt ingezet en waar kan dat beter dan op de Schouwse dijken, een zomer in Zeeland.

Aju!

ps: op m'n youtube kanaal is reeds een filmpje van Oezbekistan en Kazachstan te vinden.

Zo! Op de valreep een stukje, de laatste voor m'n thuis komst. Ik loop hier ondertussen zover achter dat inlopen er helaas niet meer in zit.

De eindsprint is ingezet, morgen fiets ik Leipzig uit en over tien dagen het eiland op. Hoe dichter ik kom hoe harder ik fiets. Een nieuw stukje schrijven koste wat moeite, helemaal als het over de tropen moet gaan, een verre plek met weinig overeenkomsten met de glooiende Duitse heuvels. Maar heeho, als cadeautje voor mijn grootste steun en toeverlaat, Mama, die laatst 60 is geworden, toch nog een stukje :-)

Dag 371

We naderen Europa! Slechts 950 kilometer open zee ligt tussen ons. Het bekende Europa dat ik elf maanden geleden achter mij liet zal in een dag aan de horizon verschijnen. Eerst als een klein streepje land waar ik naar zal verlangen. Vandaar zal het groeien. Een verlangen wordt werkelijkheid. Wanneer ik voet aan wal zet het zal het land mij opslokken in een wereld die ik ken. Een veilig en vertrouwde plek, een thuis. Dat er tussen mij en die plek nog een kleine drieduizend kilometer ligt zie ik voor nu even door de vingers. Oekraïne en Nederland zijn praktisch buren, niet?

Ik zit op de veerboot van Batumi in Georgië naar Odessa. Niet alleen maar vergezeld door een honderdtal vrachtwagen chauffeurs, een echte mannenwereld. De één nog mannelijker dan de ander, grote spierballen, grote buiken, sigaretten en drank, veel drank. Het lijkt of het man zijn hier bewezen wordt door de hoeveelheid wodka je kan achterover kan slaan voordat je in comateuze toestand je bed kruipt. De vloer voldoet ook. In deze dronkenmansvaart drijft de ziel van de Slavische volken aan de oppervlakte, want tussen de drankflessen en peuken door zie je broederschap. Grote mannen geven hier om elkaar. Dit vondt ik overal terug in het spulletje van de voormalige Sovjetunie. Waar het allemaal net niet werkt, overheden corrupt zijn, de lonen laag, het leven hard en een soort weemoedige triestigheid de luchten vult. In die triestigheid vinden mensen elkaar. Hechte vriendschappen zijn een nodige bron van warmte in deze wereld. Gevierd met een glas, soms een ruzie met een klap maar uiteindelijk met een knuffel op zee. We zitten hier eenmaal allemaal op de zelfde schuit.

En dat is een hele andere wereld dan het andere Azië, Het warmere zuiden. Thailand, waar ik eigenlijk over zou moeten schrijven. Een tropen paradijs waar alles meezat, zelfs de wind. Een land vol zachte mensen. Een groet en een glimlach geven beeld van een gemoedelijke plek, niet getekend door oorlog en ellende. Een land van lieve mensen met het geluk van een plek op het juiste stukje aarde.

En dat stukje staat te koop. Voor een appel en ei koop je een reisje naar het paradijs, een paar tientjes en je kan jezelf all-inclusive laten vertroetelen op een Thais strand.

Het was dit Toerisme, Althans de verhalen erover dat me erg deed opkijken tegen mijn tijd in het land. Cambodia met zijn volledig uit de klauwen gelopen (kinder/seks) toerisme stondt nog helder voor de geest. In de Cambodjaanse steden is het de kalende blanke pensionaris die het straatbeeld domineerd. Tegen de avond komen ze te voorschijn om straathoek en portiekjes te bezetten. Soms met een meisje aan de arm waarvan de leeftijd op anderhalve hand valt te tellen. Een treurige werkelijkheid.
Afgeschrokken door m'n het gedrag van deze westerling die zich koning voelt tussen de palmen en bang voor een worsteling tussen geblakerde buiken, kalende koppen en rood vlees fietste ik ietswat bezorgd het land in. Wantrouwend keek ik daar om mij heen, na deze heuvel zullen ze wel verschijnen dacht ik, achter dat bosje zullen ze wel zitten. Maar ze bleven uit, geen toerist verstopt in die palmboom, geen toerist in de struiken. En de dikke buik die ik wel zag? Dat een was waterbuffel.

Thailand bleek zijn glans nog lang niet te zijn verloren, tussen de toeristische trekpleisters schitter de zee als nooit tevoren. Vissers trekken nog uit bij zinken van de zon en de gekleurde lampen van de houten scheepjes deinen vrolijk in de nacht. Een indrukwekkend schouwspel voor de enkeling, voor die geluksvogel met z'n tentje op het strand.
Thailand was met goede wegen en voorzieningen een ware vakantie. Een tropendroom op de fiets. Een kaartje naar het paradijs blijkt toch nog te koop, het ligt echter tussen de hoogtepunten van de reisfolder. In een maand fietste ik er door heen, de wind stond mee, de problemen bleven uit. Onderweg naar het laatste land in de tropen, het laatste land voor Singapore. Daar over later meer!

------

Ik ben nu aan het eind van m'n reis. Thuis komen was lang een onvoorstelbare gedachte, ver weg en ongrijpbaar. Net als het vertrek, maar die kwam en ik ging, zenuwachtig als ik was. En zo kom ik nu terug. Maar het voelt goed, het is klaar, het is rond, het is af. Op m'n allerlaatste centen maak ik de laatste kilometers.

​De datums staan. De 25e de Grens over, de 28e de Zeelandbrug over. Tien dagen resteren, het staartje van een gigantisch avontuur. Maar het is nog niet voorbij, ik ben nog niet uit geschreven, de foto's zijn nog niet ontwikkeld en het verhaal nog niet afgesloten. Dus blijf lekker hangen, tot de volgende :-)

En natuurlijk bedankt voor het volgen, het geduldig wachten op een nieuw stukje en de ongelooflijke hoeveelheid steun die ik weer heb mogen ontvangen.

​Groet uit Leipzich. 496 dagen, 22000 kilometer, tien dagen van huis! Tot zo!

En een nieuw filmpje, ietswat lang en een beetje chaotisch. Zie maar hoe ver je komt!

Psssst, het filmpje van Maleisië en Singapore is ook al online te vinden mocht je niet willen wachten.

Hiep Hiep, hier is ie dan! De weg terug en een wereldreis naar huis. Kilometers afstrepen in plaats van bijtellen. In een klein jaar fietste ik naar de andere kant van de wereld, in drie maanden reis ik terug.

Met Uzairways vlieg ik naar Tashkent, de hoofdstad van Oezbekistan. De grootste stad van centraal Azië, waar ik me eerder al verbaasde om de lege straten en parken, de brutalistische sovjet architectuur en een leger babushka's dat gewapend met stofdoek en bezem de teloorgang van een modelstad weg poetsen.

Uzbekistan was met haar onstilbare honger voor dollars en politieagenten die mij er op bleven wijzen dat ik naar de kapper moest niet mijn favoriete land op m'n reis. Wel de enige stad met een directe vlucht. Als voorbereiding ben ik vandaag naar de kapper geweest, de Indiër knipte ongevraagd een hoeveelheid haar af die de Oezbeekse agent zal doen glunderen. Als modelburger stap ik straks weer de Sovjetunie in die in Oezbekistan nooit helemaal verdween!
​
Vervolgens hoop ik met een trein en stuk op de fiets de tweeduizend kilometer naar de Kaspische zee af te leggen en aldaar de beruchte veerboot naar Azerbaijan te nemen. Deze roestige en nauwelijks zeewaardige vrachtschepen varen zonder schema heen en weer tussen Aktau en Baku. Als het mee zit wacht je een dag, zit het tegen dan wacht je drie weken. Azerbaijan en Georgië te fiets, een veerboot van Batumi naar Odessa in Ukraine. En vanaf daar alleen nog maar naar huis! Zo, dat is dat!

Ik loop hier behoorlijk achter dus om wat vaart te maken, een stukje met twee filmpjes. Over Laos en Cambodja:

Selemat Pagi! Oftewel goedemorgen in Maleisië. Ik ben gisteren de grens overgestoken en ben nu in het 21e land, Maleisië! Na een maand in het luilekkerland van Azië ben ik ook toe aan wat verandering. Een nieuw land, een ander geloof en een andere taal zorgen voor een verfrissing van de toch ietswat ingedommeld geest. Het leven tussen de palmbomen van Zuid Thailand is aangenaam maar weinig uitdagend. Wanneer je zonder enkele moeite en voorzien van elk gemak van strand naar strand fietst voelt het al snel als je weinig meer doet dan een beetje luieren en kuieren in een eindeloze zomer. Iets wat ik overig ook erg graag doe, daar niet van. Maar ik mis het avontuur!

Desondanks het gemak van toeristische landen waren Laos en Cambodja, de minder ontwikkelde landen van Zuid-Oost Azië alles behalve saai. Op 24 januari stak ik de grens over. Van een grijs Vietnam naar een groen Laos, de zon houdt zich blijkbaar ook aan grenzen.

Laos is een arm land ingesloten tussen de meer welvarende landen als Vietnam en Thailand en kent een moeilijke geschiedenis. Tijdens de Vietnam oorlog behaalde het de ongelukkige titel tot het meest gebombardeerde land ter wereld. De Verenigde Staten gooide meer dan 280 milioen ton aan clusterbommen op een land niet groter dan Nederland en België samen. Dat zijn meer bommen dan alle bommen die in Europa vielen tijdens de tweede wereld oorlog. Ruim een kwart daarvan ontplofte niet direct en explodeert pas jaren later nadat een boer er een schoffel tegen tikt, helaas gebeurd dat nog dagelijks. Ik hoorde hier pas later van nadat ik dagelijks onbezorgd mijn tentharingen de grond in sloeg.

Het landschap wordt getekend door armoedige dorpjes aan de weinige wegen die door en over de bergen van noord Laos slingeren. Weinig meer dan wat houten huisjes en bamboo hutjes is het niet. De droogte en vrachtverkeer zorgen dat opwaaiend stof de wereld vaal kleurt. Maar het missen van kleur betekend niet het missen van levendigheid.

Nergens anders zag ik zoveel kinderen en kippen dan in de Laotiaanse dorpjes. Deze twee lijken overigs erg veel op elkaar, altijd in beweging en hard piepen. Nergens anders had ieder kind zo'n groot verlangen om de blanke snuiter op de fiets te groeten en benoemen. Samen met mij rolde er een golf van kinderlijke kreten, gekrijs en gejubel door het dorp, Sabaidee, farang! Hallo, blanke!

Dit is voor mij het geluid van Laos maar niet het enige. Veel dorpen hebben maar één pomp of wateraansluiting in het dorp en daar bruist dan niet alleen het water maar ook het leven. Laotianen lijken altijd wel iets te wassen te hebben, lichamen, machines, kleren en dieren worden door hele groepen kakelende vrouwen en meisjes grondig ingezeept. In het voorbij gaan komt er één of eigenlijk twee geluiden op, afhankelijk van de leeftijd van de vrouwen. Het zijn twee geluiden die ik overal in Azië met plezier heb aangehoord. Als het oudere vrouwen betreft komt er een stortvloed aan opgewonden Laotiaans je tegemoet, wat door het snelle praten en gegiebel zo veel weg heeft van het gekakel van kippen dat ik nog wel eens zwaaide om vervolgens te realiseren dat ik naar een echte kip aan het zwaaien was.

En als de leeftijd jonger is hoor je het gegiechel van glimlachende jonge meisjes, waar ik soms van blozen moet. Wellicht ben ik even exotisch voor hen als zij voor mij, althans dat denk ik graag. Misschien is dit wel wat ik in Nederland het meest missen zal, want tsja, ik ben toch een jongen :-)

Buiten het lawaai dat afkomstig is van de mens, voornamelijk knetterende brommertjes en de kakelende vrouwen hoor je overigs bijzonder weinig geluid. Ondanks al het groen laten weinig dieren iets van zich merken. En dat is maar goed ook. Het lijkt erop dat alles wat beweegt wordt opgegeten, je bent beter geen dier in Laos. Hond, kat, rat, vogel, slang of vleermuis, het maakt niet uit zolang het maar beweegt eindigt het in een pan. En soms op het bord van een toerist die de taal niet spreek en op goed geluk maar wat aanwijst. Ongeboren kuikens kan ik afstrepen.
Over zanderige paadjes voerde de Mekong me naar het zuiden. Op de vlakke oeverlanden bevinden de dorpjes in een permanente slaperigheid. De afwezigheid van haast en de alomaanwezigheid van hangmatten en luierende Laotianen is typerend voor Laos.

​Het verschil met de Cambodianen is dan ook groot, waar het twee aangrenzende en arme landen zijn, waar een oorlog en een genocide diepe sporen achterlieten is het bij de Cambodianen echter een levendige bende. Bijna elk huishouden is tevens een winkeltje, restaurant, werkplaats of tankstation met benzine in colaflessen, met regelmaat alles in één. Op de markt komen vissersvrouwen en boeren van heine en verre hun koopwaar aanbieden. Kleurige groenten en tropischfruit naast vissenkoppen, kattenstaarten, eendagskuikens, fuiken en brommeronderdelen. In de werkplaatsen wordt er met een klap en een tik een brommer repareerd. Iets onderhouden kunnen ze niet maar in het tijdelijk repareren zijn ze de beste.

Oplossend denken wordt hier niet belemmert door regels. Dat is duidelijkst zichtbaar in het verkeer. Zo is het heel gewoonlijk om met je. brommer te reizen, alleen niet op je brommer maar in de bus. Zo passen er twee brommers op het dak, twee achteropgebonden en eentje half in de deuropening, stop er nog vijftig mensen in, wat kippen en een handkar en als ie dan vol is worden er wat plastic tuinstoelen achterop gebonden en past er nog wat volk. Bungelend aan de bus boven de uitlaat is de goedkoopste zit maar vereist wel een levensgroot vertrouwen in de chauffeur.
​
Ik fietste er in twee weken doorheen, genoot van de levendigheid en het suikerrietsap. Lag nachten wakker door de liefde en veelvoudige aanwezigheid van Karaoke, waar dubbele tongen de nachten voorzien van gemotioneerde ballades. Dronk bier met Cambodjanen en at een gebakken kuiken om de vriendschap te bezegelen. Klauterde op eeuwenoude tempels, verschroeide in de zon en beefde uiteindelijk de eindigheid van mijn reis. Tijd was voor lang een vaag begrip. De zon gaat op en onder, opstaan, slapen te gaan, meer was er niet. Een stressloos en ongehaast bestaan, maar vanaf dat moment zou de klok langzaam aan weer gaan tikken.
​
En steeds rapper, tot.. tot nu!

De laatste kilometers in Zuid Oost Azië zijn gereden. Ik zit in Kuala Lumpur en word vertroeteld door een fantastische Maleisische familie. Vrijdag zetten ze me af op het vliegveld en ga ik na elf maanden voor het eerst terug in plaats van verder. Terug naar Oezbekistan, terug naar Europa en het bekende land, terug naar een plek die ik ondanks deze fantastische reis thuis ben blijven noemen. Vorig jaar reedt enthousiast maar gespannen het eiland af, dit jaar doe ik dat weer, alleen de richting verschilt.

​Ik wil iedereen bedanken voor al de steun en toeverlaat in het afgelopen jaar. Ik had het zonder jullie niet kunnen halen en dat is mij veel waard! Ik heb soms wat moeite met het bijhouden van mijn reis dus het volgen hiervan is een daarom een geduldige zaak, bedankt voor dat geduld! Ik hoop nog wat mooie verhalen van de terugreis met jullie te delen.

​Tot slot heb ik nog enkele fantastische donaties binnen gekregen die mijn reis naar huis mogelijk maken. Ik ben er nog niet helemaal dus ieder kopje koffie is welkom! Tevens kan je er een mooie foto of reisverslag voor terug krijgen. Super leuk natuurlijk.

Aju!

Laos

Cambodja

Hee, heeee! Ik heb Singapore bereikt.
330 dagen, 18224 kilometer en 26 lekke banden verderop onze mooie bol.

Dat wou ik graag even zeggen :-) Singapore is lang het doel geweest maar al even niet meer het einde van mijn reis. Er is een nieuw plan en een nieuwe route gestippeld. Daarover vertel ik later meer, later, net als over Laos, Cambodja, Thailand, Maleisië en Singapore.. Oei

Ik zet nu koers richting Kuala Lumpur vanwaar ik zal vliegen, uit Zuid Oost Azië, maar niet uit Azië. Kortom, voorlopig nog niet thuis maar elke kilometer is er vanaf nu eentje dichterbij! Oost wordt West, Zuid wordt Noord. Op avontuur gaan wordt thuiskomen.

De groeten en oneindig veel dank voor alle mooie berichten en steun die hier aan de andere kant van de wereld heb mogen ontvangen!

Aju.

​Updates volgen snel, heus!

ps: Ik heb mijn mooie en nieuwe route kunnen uitstippelen dankzij wat fantastische donaties, hiervoor eindeloos dank! Maar ik ben er nog niet helemaal. Dus he, Hee, Wil je dat ik thuis kom of misschien juist langer wegblijf, dat kan ook natuurlijk of gewoon een mooie foto of reisverslag in de bus voel je vrij :-)

Sawadee! Een korte update over een lange periode. Vanuit... Tada Thailand!

Nog éénmaal over Hong Kong waar ik een kleine maand vast zat door visum perikelen, ja, China, jij. Het zit me nog steeds hoog.

Wat een weekenduitje had moeten zijn liep uit tot een stressvolle maand in de gigantische mierenhoop die men Hong Kong noemt. Waar de eindeloze hoogbouw, als gigantische termietentorens het zicht op de zon maar ook op het naast gelegen China ontnemen. Het gigantische land met daarin mijn fietsje ligt op een steenworp afstand. Een schamele veertig kilometer maar voor mij voelt het verder als ooit tevoren. Verder weg dan het was toen ik tien maanden geleden op mijn fiets stapte en Burgh uitreedt. Ik hoefde er toen immers alleen maar naar toe te fietsen, fluitje van een cent!

In deze moderne jungle waar ik de eerste dagen met de verwondering van een kind rondliep (ze hadden wel vijf soorten pindakaas in de buurtsuper!) voelde ik me al snel opgesloten. Door de harde afwijzingen van het Chinese consulaat, de individualistische wereld van de werkende stad waar men niet op of om kijkt en de dagelijkse plundering van mijn bankrekening liet ik er uiteindelijk het hoofd bij hangen.

En zo kwam het dat ik met kerst in een klein boekwinkeltje wat zat te mokken en mijmeren. Maar daar tussen de vergeelde kaften waar de verhalen tot het plafond waren gestapeld, een zwijgzame dame die koffie schonk en een ingedommd meisje, gehuld in een geel regenjasje zachtjes snurkte vondt ik onverwacht weer warmte.

Ik zal toch wat treurig uit de ogen hebben gekeken want de dame schotelde ongevraagd een grote maaltijd voor, van het huis fluisterde ze. Sommige mensen horen tussen de boeken dacht ik, een leesbrilletje wipte geregeld naar het puntje van haar neus alvorens te worden terug geschoven terwijl ze zonder geluid tussen de stapels boeken drentelde. In ruil vertelde ik wat over mijn reis. Wanneer men hoort dat je alleen bent, met een fiets reist en ook nog eens in een tentje langs de weg slaapt roept dat vooral bij vrouwen nog weleens de moederlijke drang op om zich om je te bekommeren. Dat ik zelf voor dit leven kies en daar van geniet wordt vaak over het hoofd gezien. Maar op zijn tijd, op druilerige dagen als deze, is er niets fijner dan met wat medelijden vertroeteld te worden door mensen die met je begaan zijn. En zo laat mij dan ook geregeld met enig plezier volstoppen door bezorgde vrouwen. Mannen hebben deze neiging trouwens ook maar geven vooral sigaretten en bier.

Toen ik met sluitingstijd weer de regen instapte voelde ik een zacht rukje aan mijn mouw. Het meisje in het regenjasje was stilletjes achter me aangelopen en hield me met uitgestoken hand een briefje voor. Ik pakte het aan maar voordat ik woorden kon vinden verdween het gele capuchonnetje tussen de opgestoken paraplu's van de haastende massa. Zo stond ik even in de regen, met een briefje van vijfhonderd Hong Kong dollars in mijn hand, ik had haar niet eens kunnen bedanken. De druppels op mijn wang proefden zout.

Naast dit kerstsprookje was het gelukkig ook niet alleen kommer en kwel. De overnachtingen op het strand waar ik in een hangmat sliep, warmde aan het vuur en me schipbreukeling waande en de ontmoeting van Ming die mij een week in huis nam zorgden voor hernieuwde energie. Hierdoor kon ik uiteindelijk met een opgeheven hoofd de stad ontsnappen. Kort voor vertrek stopte ik een brief in de bus.

Girl in the yellow rainjacket
Books&co
10 park road
Midlevel, Hong Kong

De vlucht naar Hanoi was kort, evenals de twee weken die ik in vietnam verbleef. Ik had die tijd vooral nodig om weer bij krachten te komen, mijn benen voelden na een ruime maand van het zadel als luciferhoutjes en de derde voedselvergiftiging voelde als.. Naja, dat kan je wel voorstellen.
​
Ik zou Vietnam verder nog kort kunnen omschrijven met een grote chaos, veel getoeter, hond en kat op het menu, regenregengeenzonneschijn, steile heuvels en heel veel kuikens. Oprecht, echt heel erg veel kuikens. Kuikens en kuikens. Vooral veel kuikens. Leuk woord eigenlijk, kuikens.
​
Na zo'n zeshonderd kilometer fietste ik met kracht in de benen Laos en daarmee de zon tegemoet.
--------------------------------------------

En wat plaatjes en en nieuw Houtjetouwtjeplakfilmpje, hup.

--------------------------------
Ik ben ondertussen al halverwege Thailand, oftewel nog maar een schamele tweeduizend kilometer tot Singapore. Het idee dat dit gigantische avontuur tot einde komt kan en wil ik nog niet bevatten. Het idee terug in Nederland te komen en de draad weer op te moeten pakken is zelfs een beetje beangstigend.

Dus is dit dan wel het einde? Ik zou veel liever nog wat verder fietsen. Of althans wat minder snel thuis komen. Op de fiets heb je genoeg tijd om te fantaseren over andere bestemmingen. Zo passeerden allerlei wilde plannen de revue, door fietsen naar Jakarta of misschien wel tot Nieuw-Zeeland, terug vliegen naar Tadzjikistan of Kazachstan, toch maar weer naar Iran misschien?

Helaas werden deze dromen verpulverd door de realiteit. Een blik op mijn bankrekening was daar voor genoeg. Althans, tot ik mij plotseling een liedje van kinderen voor kinderen herinnerde.

Een kind onder de evenaar wordt later toch vaak een bedelaar, laat dit kind nu eens vlak nabij de evenaar fietsen! Mocht je net als mij niet willen dat dit avontuur binnen een maand is afgelopen voel je dan vrij en steun mijn reis! Op www.sjareldekraker.nl -> Steun mijn avontuur vindt je daar meer informatie over. Maar een paar klikjes hier vandaan, hoepla!
​
En daar krijg je naast nieuwe reisverslagen en filmpjes ook nog wat voor terug. Zo documenteer ik deze reis met een analoge camera. In Bangkok heb ik wat rolletjes laten ontwikkelen maar helaas bleek mijn camera licht te lekken. Hierdoor zijn alle foto's van minstens het afgelopen half jaar aangetast. Maar desondanks niet verloren, voor 25,- krijg je al een mooie print daarvan toegestuurd. Mooi voor aan de muur of voor in een stoffige lade :-) Zie voorbeelden hieronder.
​
In iedergeval tot snel, de filmpjes van Laos en Cambodja staan al klaar. Warme groet uit Thailand, palmbomenland!

Dit zijn enkele voorbeelden van zo'n 40 rolletjes film.