Hierbij even een kleine update met wat beeld en een nieuw houtjetouwtjeplakfilmpje! Je zou denken dat ik zeeën van tijd heb om te lezen, schrijven, denken en iets nieuws te leren zoals de Turkse taal. Maar niets is minder waar. Fietsen is een uitputtende bezigheid en daardoor ken ik momenteel wel 16 woorden Turks en moeten jullie nog even wachten op mijn stukje over Turkije! Een bijzonder en vooral enorm land.

Wanneer ik in Trabzon ben zal ik tussen de hoognodige fietsreperaties en Iraanse visumpirekelen de tijd nemen voor een uitgebreide update van mijn blog! En dat is al snel want ik bereikte vandaag de zwarte zee weer en ben over 170 vlakke kilometers in trabzon!

De foto's en het filmpje hieronder zijn genomen tijdens de 750 warme kilometers van Istanboel naar Göreme, Cappedosië.
​
Tot snel, Güle, Güle!

Het is warm, het zou vandaag minstens 33 graden worden. De zweetdruppels die van mijn voorhoofd druipen en mijn zicht prikkelend vertroebelen bewijzen het gelijk van de weerman. De zon staat hoog, de weg trilt en in de verte weerspiegeld de berg op het wegdek.  Want een berg, dat is het.  Ik maak het onderscheidt tussen bergen en heuvels al even niet meer door naar de hoogte van de berg te kijken maar door hoe stijl je moet klimmen. Deze berg gaat zo'n 600 meter omhoog met een percentage van 15%. Kortom zo'n 15% teveel.

Ik puf, kijk niet meer vooruit maar naar mijn benen. Het is bewonderenswaardig hoe dat stel benen mij al zover heeft weten te brengen.  Zoveel kilometers trappen zonder te klagen maar nu schreeuwen ze het uit. Ik luister niet, met alles in mijn macht probeer ik mijzelf in beweging te houden. De fiets piept, de knieën kraken en een enkele scheldwoorden ontsnappen mijn lippen maar ik ga omhoog. Het wordt teveel, ik moet schakelen, er staat teveel kracht op de ketting en met een luide klap gaat het mis. Stilstand, ik plof naast mijn fiets in de berm en hap naar lucht. Na enkele slokken water en wat bemoedigende woorden begint het hele schouwspel opnieuw. Tot de top bereik wordt. En die wordt bereikt, net voor zonsondergang staat de tent en bereikt ook Damiën de Ierse jongen waar ik mee samen fiets de top. Michaël de Duitser had een aanvaring met wat herdershonden en overnacht elders op de berg. Er wordt nog snel een potje pasta gekookt, veel gesproken wordt er niet want de berg heeft al onze woorden verslonden. Bij het het vallen van de nacht ritselen de tentjes en kraken de slaapzakken nog één maal en zakken we weg in een diepe slaap.

Ik heb heel Bulgarije in gezelschap gefietst. Door samen te reizen heb je binnen een mum van tijd een sterke band met elkaar. Je deelt immers dezelfde zon, heuvels en biertjes in de avond. Dit maakt het afscheid nemen echter des te moeilijker. Michaël zwaaide af nabij de grens van Turkije en Damiën is eerder uit Istanboel vertrokken.  Maar ik ben erg blij dat we elkaar in die flinke onweersbui aan de Donau en op een berg in Servië hebben ontmoet. En zoals Nescio al eerder schreef '"Jongens waren we, maar aardige jongens"

De afgelopen week waren mijn zusjes en moeder op bezoek in Istanboel en hebben we genoten van de stad met zijn 1001 poezen. Een huis met een koelkast, warme douche en een fijn gezelschap is ook een enorme luxe. Tijd om er aan te wennen heb ik niet, over een uurtje of drie neem ik de veerboot uit Istanboel en voel enige angst bij het idee dat ik zometeen weer volledig op mijzelf ben aangewezen. Een gezonde angst.  

Ik wil ook nog even terug komen op de Balkan. Voornamelijk het fietsen door Servië en Roemenië was een waar genoegen. De mensen in kleine en in de vergankelijkheid geraakte dorpjes zijn ontzettend vriendelijk en gastvrij. De kinderen roepen 'Hello, Hello!' de ouderen zwaaien, er wordt geknikt en petjes worden van het hoofd gelicht. Groenten en fruit krijgen we geregeld gratis mee. Paard en wagens rijden in veelvoud tussen het harder rijdende verkeer en zorgen voor een verplichte vertraging in landschap. Daar pas je met de fiets goed tussen.

Al kan het ook te traag. De Donau en de grens met een veerpont oversteken zou een minuten kwestie zijn maar duurde voor ons 7 uur. We kwamen aan om te horen dat de veerpont over anderhalf uur zou gaan, genoeg tijd om even te zwemmen. Tot onze verbazing voer de veerpont een half uurtje later rustig aan ons voorbij. Terug bij de veerhaven kon de douane vertelde de grote Dounanier die met een zijn sigaret schuin in de mond in een klein hokje een kaartspelletje op de computer aan het spelen was: We don't know when it comes back, it just comes sometimes. Het duurde vijf uur voordat de boot terug was. 

Verder werd ik door een moeder als een goede huwelijkspartner aan haar dochter toegewezen, had ik meerdere bloedstollende achtervolgingen van honden die je soms van je fiets moest schoppen, belanden we op een traditioneel Bulgaarse verjaardag incl. snoeihard Bulgaarse keyboard en hielp ik meerdere schildpadden met het oversteken van de weg. De rest kun je zien in mijn foto's en twee nieuwe Houtjetouwtjeplakfilmpjes!

Het duurde even voor deze update er was, de volgende hoop ik sneller te plaatsen! De komende maand fiets ik door Turkije. Eerst door centraal Anatolië richting Cappadocia om vervolgens voor het Iraanse visum naar de in het noorden gelegen stad Trabzon af te buigen. 

                                                                Hoepla, en heleboel foto's twee filmpjes.