Het heeft even geduurd want de Iraanse internet censuur heeft ook mijn website gevonden. Ik ben dan ook een fietsend staatsgevaar! Dit maakt updaten helaas erg lastig. Maar ik ben dus in Iran! Ik kan het zelf nog niet bevatten, in honderd dagen naar Iran! Een erg bijzonder land, al is dat voor de volgende.

Op zeven Augustus stak ik vanuit Turkije de grens met Georgië over. Een harde en werkelijke grens. Een grens waarbij je achteraf iets mompelt als: zoheee, dat is nu eens grens. Zo'n grens. Geen papieren tijger, geen denkbeeldig lijntje op een kaart getrokken door de hoge heren van lang geleden zoals ik in Europa vaak zag. Maar een grens tussen twee werelden.

Het was een hele gewaarwording om na het principiële Turkije Georgië in te fietsen. Georgië waar alcohol overvloedig vloeit, minirokjes hoogtij vieren en neonletters je met sex bombarderen. Al was ik na anderhalve maand Turkije toe aan een nieuw land, het koste me enige tijd hieraan te wennen.

De Russische invloed was net als in de Balkan weer voelbaar. Lada's en Wolga's knetterden over de wegen, de gezichten stonden hard en de winkeltjes hadden opvallend veel weg van een slijterij. Naast het Georgiësch en Armeense spreekt iedereen hier Russisch. Een taal die ik op de regelmatige Dawai, Dawai, Dawai die mij vanuit Lada of berm werd toegeroepen niet versta. Maar Dawai betekend vooruit en dat ging ik! Vier dagen later was ik in Armenië.

Armenië is een klein bergachtig land dat me tot het uiterste vergde. Een voedselvergiftiging, welke mij uren bibberend en brakend in volle zon liet creëren had daarbij een een vinger in de pap. De bergen de andere negen vingers. Ik durf met zekerheid te stellen dat het beklimmen van de Himalaya een appeltjeeitjekarweitje is in vergelijking met de cauacauische uitlopers in Armenië.

Nog nooit verlangde ik zo naar huis. Naar weidse en platte polders, naar een tuin waar het vaale groen de nazomer inluidt. Naar de poes met wie ik dan samen een beetje kan luieren terwijl de kerkklok een keer of negen slaat. Naar de kauwtjes die zich rond de toren en de grote kastanje verzamelen en opmaken voor de nacht. Wat deed ik überhaupt hier in de hitte op deze berg? Wat had ik hier nou met mijn fiets te zoeken?

Het waren naast de eindeloze en loodzware bergen ook de kauwtjes die zich in Armenië weer lieten zien en horen en daarmee de heimwee spekten.
​
Maar goed, uiteindelijk en met een klein beetje hulp van gemotoriseerd vervoer werdt de laatste 2500 meter hoge top bereikt. Verwelkomd door een herder die zwijgzaam zijn geitje kwam laten zien en een uitzicht op een in zonlicht badend Iran kwam ik tot de conclusie dat ondanks alles Armenië mijn hart veroverd had. Toen ik wat later in mijn tentje na een onweersbui de wolven hoorde huilen wist ik dat zeker. Wat een ongeloofelijk mooi land! Mocht je ooit in de buurt zijn, sla het vooral niet over.
​
Hierbij nog een houtjetouwtjeplakfilmpje en wat beeld. Verder zijn er enkele nieuwe donaties waar ik hartelijk voor wil bedanken en krijgen julder allemaal de groetjes uit Iran! Tot de volgende, uit Teheran, aju!

Oftewel, bedankt Turkije! Allereerst bedankt voor een veilige doorreis. Maar ook voor je bijzondere en enorm gastvrije inwoners, voor de adembenemende landschappen, bedankt voor alle waterbronnetjes op het juiste moment en dat ene wolkje voor de zon, bedankt voor de bergen welke na een loodzware klim telkens weer met een fantastische afdaling eindigen, Bedankt voor alle poezen in de steden, schildpadden op de weg en honden... Oké, niet voor de honden. Bedankt voor alles wat ik kreeg van ali's, mehmets en erdogans. Bedankt voor het bemoedigend toeteren op zware momenten, minder bedankt voor de harde piep in mijn oor veroorzaakt door de toeter. En vooral bedankt voor het verpulveren van alle vooroordelen die ik had jegens de Turken.

Turkije en zijn inwoners hebben mij enorm verrast. De eindeloze gastvrijheid van de Turk hielp mij menigmaal over moeilijke momenten heen. Er is geen dag voorbij gegaan waarin ik niet ben geholpen. (al werden problemen soms groter dan daarvoor, ze bedoelen het goed) En die hulp kon ik goed gebruiken. Reizen op de fiets is een enorme uitdaging en en een gigantisch avontuur maar lang niet altijd leuk en makkelijk. Buiten de fysieke uitputting, meestal veroorzaakt door hoge bergen en een brandende zon is de eenzaamheid de grootste vijand. De kilometers na Istanbul zijn daar een goed voorbeeld van. Loodzware dagen en een gevecht met de eenzaamheid en mijn gedachten. In mijn dagboek schreef ik het volgende:

"Avond, juli. De trekkers trekken langzaam hun laatste baan over het land. Het land dat niet alleen in de avond goud kleurt.

De laatste voorbijganger werpt nog een lange en bevragende blik op die onbekende groene stip daar op de voor hun zo bekende heuvel. Ik kijk terug en vraag me af of ze dit groene stipje zullen herinneren, ze thuis het nog even zullen benoemen en daarmee mijn bestaan bevestigen. Een gedachte die ik graag heb. Dat iedereen die even toetert, roept of de moeite neemt om een blik te werpen en daarmee even stil staat bij mijn voorbijgaan. Het fietsen kan eenzaam zijn."

Gelukkig is geen gevoel blijvend en kan alles met behulp van de gastvrije mensen en het motto 'doorbijten en trappen' overwonnen worden.

In totaal verbleef ik veertig dagen in Turkije. Dat is bijna tien dagen langer dan de planning, voornamelijk veroorzaakt door veel fiets pech, iets wat hopelijk nu verholpen is! Dit gaf mij wel de gelegenheid Turkije en zijn inwoners goed te leren kennen. Zo kan ik nu stellen dat Turken absoluut niet goed zijn in afstand en tijd inschatten. "Ga over honderd meter rechts, over de snelweg, 75 kilometer, uurtje fietsten!" En dat ze bijzonder goede chauffeurs zijn. Dat blijkt als ze met een sigaret in de ene hand, een biertje in de andere hand en een telefoon tussen schouder en kin geklemd met honderd kilometer per uur vrachtwagens inhalen.
​
Verder doet dit hakkeletak verhaaltje dit land niet genoeg eer aan dus kijk mijn nieuwe filmpjes en foto's maar :-) Tot slot, ik heb de afgelopen maand nog enkele mooie en gulle donaties ontvangen. Ik wil de mensen daarvoor hartelijk bedanken. Mede hierdoor heb ik het al zover kunnen schoppen en hopelijk nog veel verder!
​
Groetjes uit Georgië, een soort Balkan 2.0. Een groter verschil met het principiële turkije is niet mogelijk. Maar dat is voor de volgende. Aju!

Houtjetouwtjeplakfilmpje nummero zes

Ik ben ondertussen in Trabzon en heb mijn Iraanse visum bemachtigd! Wegens verdwaalde en vertraagde pakketjes met fietsonderdelen breng ik hier wat meer tijd door. Ik hoop Zaterdag richting Georgië te fietsen met als volgend doel Teheran! Ondertussen werd ik gebeld door de PZC dat een klein stukje schreef in het licht van de recente gebeurtenissen in Tadzjikistan. Bij deze. Aju!

www.pzc.nl/schouwen-duiveland/sjarel-uit-burgh-schrikt-van-aanslag-in-tadzjikistan-maar-fietst-toch-door~a0d5e6f6

ps: in de loop van aankomende week kan je het laatste houtjetouwtjeplakfılmpje van Turkije verwachten. Groet!
​