Dawai, Dawai, Dawai

Het heeft even geduurd want de Iraanse internet censuur heeft ook mijn website gevonden. Ik ben dan ook een fietsend staatsgevaar! Dit maakt updaten helaas erg lastig. Maar ik ben dus in Iran! Ik kan het zelf nog niet bevatten, in honderd dagen naar Iran! Een erg bijzonder land, al is dat voor de volgende.

Op zeven Augustus stak ik vanuit Turkije de grens met Georgië over. Een harde en werkelijke grens. Een grens waarbij je achteraf iets mompelt als: zoheee, dat is nu eens grens. Zo'n grens. Geen papieren tijger, geen denkbeeldig lijntje op een kaart getrokken door de hoge heren van lang geleden zoals ik in Europa vaak zag. Maar een grens tussen twee werelden.

Het was een hele gewaarwording om na het principiële Turkije Georgië in te fietsen. Georgië waar alcohol overvloedig vloeit, minirokjes hoogtij vieren en neonletters je met sex bombarderen. Al was ik na anderhalve maand Turkije toe aan een nieuw land, het koste me enige tijd hieraan te wennen.

De Russische invloed was net als in de Balkan weer voelbaar. Lada's en Wolga's knetterden over de wegen, de gezichten stonden hard en de winkeltjes hadden opvallend veel weg van een slijterij. Naast het Georgiësch en Armeense spreekt iedereen hier Russisch. Een taal die ik op de regelmatige Dawai, Dawai, Dawai die mij vanuit Lada of berm werd toegeroepen niet versta. Maar Dawai betekend vooruit en dat ging ik! Vier dagen later was ik in Armenië.

Armenië is een klein bergachtig land dat me tot het uiterste vergde. Een voedselvergiftiging, welke mij uren bibberend en brakend in volle zon liet creëren had daarbij een een vinger in de pap. De bergen de andere negen vingers. Ik durf met zekerheid te stellen dat het beklimmen van de Himalaya een appeltjeeitjekarweitje is in vergelijking met de cauacauische uitlopers in Armenië.

Nog nooit verlangde ik zo naar huis. Naar weidse en platte polders, naar een tuin waar het vaale groen de nazomer inluidt. Naar de poes met wie ik dan samen een beetje kan luieren terwijl de kerkklok een keer of negen slaat. Naar de kauwtjes die zich rond de toren en de grote kastanje verzamelen en opmaken voor de nacht. Wat deed ik überhaupt hier in de hitte op deze berg? Wat had ik hier nou met mijn fiets te zoeken?

Het waren naast de eindeloze en loodzware bergen ook de kauwtjes die zich in Armenië weer lieten zien en horen en daarmee de heimwee spekten.
​
Maar goed, uiteindelijk en met een klein beetje hulp van gemotoriseerd vervoer werdt de laatste 2500 meter hoge top bereikt. Verwelkomd door een herder die zwijgzaam zijn geitje kwam laten zien en een uitzicht op een in zonlicht badend Iran kwam ik tot de conclusie dat ondanks alles Armenië mijn hart veroverd had. Toen ik wat later in mijn tentje na een onweersbui de wolven hoorde huilen wist ik dat zeker. Wat een ongeloofelijk mooi land! Mocht je ooit in de buurt zijn, sla het vooral niet over.
​
Hierbij nog een houtjetouwtjeplakfilmpje en wat beeld. Verder zijn er enkele nieuwe donaties waar ik hartelijk voor wil bedanken en krijgen julder allemaal de groetjes uit Iran! Tot de volgende, uit Teheran, aju!