En nog enkele foto's gemaakt met m'n mobieltje.

Éénentwintig dagen na het vertrek vanuit Burgh ben ik in de Oostenrijkse hoofdstad aangekomen.

De eerste grote halte aan de Donau en daarbij een verplichte stop. M'n zus komt me opzoeken en is in anderhalf uur hier naartoe gevlogen. Dat geeft te denken over de beleving van tijd en ruimte. In die anderhalf uur dat ze in een aluminium blikje uit het raampje zat te turen schuilt voor mij een heel verhaal. Overstromingen in Duitsland, een schare aan onmoetingen, twee ijsvogels, een otter, veel nieuwe herinneringen en twee verbrande armen. Het is dezelfde afstand maar niet te vergelijken, maar nu staan we hier op dezelfde plek en dat is fijn!

Ik zit nu ook al elf dagen in m'n blauwe dobber die ik ondertussen 'Tonijn' heb gedoopt. Een schip heeft immers een naam nodig. Mijn tonijn is dan wel groot maar wat minder majesteus als de echte. Desalniettemin een passende naam. Ik moet zeggen dat ik me nog niet geheel als een vis in het water voel maar het begint te komen. Eerst een paar kieuwen en later een mooie vin. En dan soms een mooie sprong boven het water. Ik zie het wel voor me!

Het peddelen gaat steeds beter. Het is een beetje als opnieuw leren fietsen, echter dan op de snelweg! Grote en kleine boten, stroming, dammen, het water wringt zich door allerlei bochten en neemt mij daarbij mee. Zonder blikken of blozen, de rivier vraagt me niets maar stroomt eigenzinnig en krachtig. Welke kracht het water kan hebben zag ik in Duitsland, waar het door de hevige regenval vijftig levens nam uit een dorpje op enkele kilometers van mij vandaan. Ik zou die nacht aan de monding van het noodlottige riviertje de Ahr kamperen maar werd onder een brug vandaan geplukt door een aardig meisje met een bed, bier en brood. Dat zijn kleine dingen met een grote betekenis en daarom kan ik het niet vaak genoeg zeggen, neem ook eens een verloren fietser in huis!

Ik heb nu één vijfde van de totale 3400 kilometer afgelegd. Omdat kanoën nieuw voor me is moet alles opnieuw worden uitgevonden. Niet alleen het varen zelf maar vooral een nieuw ritme dat eigen moet worden, het ritme van de Donau moet ook dat van mij worden. Tot nu voelt het eenzamer dan op de fiets. Vast tussen twee oevers ligt de weg al vast. Alleen wat zich op het water bevindt maakt deel uit van mijn wereld. En daar is het soms stil. Boten kijken niet om, het water wil alleen maar vooruit en de vissen, die zie je niet. En als je ze dan wel ziet, dan spreken ze niet. En als ze dat dan wel zouden doen, dan versta ik ze niet. Denk ik.

Het enige wat steeds een duidelijke boodschap heeft zijn de kilometerpaaltjes die naast de Donau de oever versieren van bron tot monding. En die liegen er niet om, het is nog een heel eind. Maar de stroming is me gezindt en al versta ik ze niet, de vogels zijn er altijd en soms tjirpen we samen, niet alleen. Dus het komt zeker goed, zeker en vast!

Ik verwacht in 40 dagen bij de Zwarte Zee aan te komen. De volgende weken worden getekend door een snelle opeenvolging van grote steden. Vanuit Wenen is het niet ver naar Bratislava, Budapest en Belgrado. De rivier heeft nog een hoop in petto.

Ik heb nog een houtjetouwtjefilmpje van de eerste negen dagen op de fiets geüpload hieronder bijgevoegd en er volgt er snel ééntje met de kano! Duurt wel 15 minuten, dus zie maar hoe ver je komt :-)

En dat was het! Hopelijk tot snel, de groeten van mij en de Donau. Ondertussen al tussen Bratislava en Budapest. Aju!

En nog enkele foto's gemaakt met m'n mobieltje. Helaas een model dat niet uitblinkt in beeldkwalliteit, maar daarintegen wel waterdicht is. Wel zo handig op de kano :-) Foto's van het kanoën komen met de volgende update!