Op 17 september op een stoffig landweggetje nabij de Kaspische zee verloor ik mijn mobiel. Hoogstwaarschijnlijk gewoon niet goed weggestoken. Onbenullig, zoals het verliezen van spullen vaak gaat. Veel mensen zouden er niet langs komen alleen die dag kwam er wel iemand. Een boertje op een brommer deedt de vondst zo'n tien minuten voor ik het verlies ondekte. Meermaals scharrelde ik tot in het donker over het paadje. De slangen in het meer staken hun kop boven water en zullen zich af hebben gevraagd wat die vreemde snuiter daar maar liep te dwalen. Ten einde raad gaf het op en gaf ik toe aan de wens van de eigenaar van de visvijver waarnaast ik mijn tentje had opgeslagen. Zijn huisje naast de vijver had qua formaat veel weg van mijn tent maar zonder de hoeveelheid aan spulletjes. Want hij had niet zo veel, een kop thee, een waterpijp, drie eieren die al snel in de pan eindigde, een permante sigaret in zijn mond en een allumium blaadje vol heroine die hij niet kon laten rusten. Buiten loeide een grote dieselmotor die water voor de visvijver pompt dag en nacht door. Ik dacht even dat ik gek werd. De visboer was het duidelijk al geworden. Het was een vreemde gewaarwoording.

Ik vroeg of hij internet had, veel hoop had ik daar niet voor gezien de omstandigheden. Maar hij sprong op, maakte duidelijk dat hij wel aan internet op zijn mobieltje kon komen, vroeg een briefje van 500.000 rial en klom op zijn motor. Hij gebaarde dat ik moest blijven wachten en snorde zonder verlichting de nacht in.

Het duurde twee uur voordat hij terug kwam. Ik keek ondertussen naar een vage russische film met veel ruis op zijn televisie, zijn grootste bezit, maar het geluid kon niet op tegen dat van de dieselmotor. Net voordat ik naar mijn tentje wilde lopen kwam hij terug. Bezweet duwde hij de motor voor zich uit, hij was vergeten de benzine bij te vullen en had anderhalf uur met de motor gezuild. We verhuisden naar de 1e verdieping en tevens de enige andere kamer van het huis waar hij met trots zijn stereoinstallatie liet zien. Twee gigantische speakers waren naast een kussen de enige voorwerpen in de kamer en al snel braakte ze op een hoogvolume schelle iranische muziek uit. Met moeite lukte het om een paar berichtjes te sturen terwijl hij verder wegzakte in een door de heroine aangewakkerde zwijm. Ik wenste hem nog een goede nacht en viel in mijn tent in een diepe slaap. In een realistische droom vond ik mijn mobieltje terug, werd wakker en moest met teleurstelling constateren dat het niet zo was. Alle dromen zijn bedrog.

De dag daarop fietste ik naar de kaspische zee, die woelig en bijzonder lichtblauw gekleurd was en nam een duik. De golven ontnamen me even de zorgen.

Ik ben nu terug in Teheran. Wegens een groot religeus feest, waar op een zeer indrukwekkende manier de dood van imam Hussayn wordt herdacht, is alles enkele dagen gesloten. Morgen hoop ik een nieuw mobieltje te kopen en weer opnieuw koers te zetten naar Turkmenistan. Want jaja, ik kreeg zowel het visum van China en Turkmenistan! Het koste me twee weken in Teheran maar ik ben ontzettend blij dat ik mijn reis volgens planning kan voortzetten. Iets wat niet vanzelfsprekend was sinds Turkmenistan de laatste maand veel andere fietsers heeft geweigerd. Ik hoop op 1 november via Turkmenistan, Uzbekistan, Tadjikistan en Kirgistan de Chineese grens te bereiken. De Pamir in Tadjikistan moet ik vanwege de aankomende winter helaas overslaan, het wordt koud en er is enige haast bij geboden.

Met mijn mobieltje zijn naast alle contacten ook mijn fotos en filmpjes en een nieuwe blog update van Iran verloren gegaan. Gelukkig had ik een paar dagen eerder het nieuwe houtjetouwtjeplakfilmpje geupload en zijn enkele foto's bewaard gebleven. Dus bij deze! Ik hoop later nog iets over Iran te schrijven, bij verre het mooiste en bijzonderste land dat ik bezocht heb.

Ik zal de komende weken wat minder bereikbaar zijn. Verder nog ontzettend bedankt voor enkele donaties, hierdoor kan ik een nieuw mobieltje aanschaffen en daarmee hopelijk nog veel filmpjes maken! Groet uit Teheran!
​

De enige plaatjes die via whatsapp zijn overgebleven, heb ik je ook iets gestuurd, stuur het dan terug :-)

Kort geleden belde de PZC mij op in Teheran om even over mijn belevingen in Iran te praten. Hier rolde dit stukje uit. Iran is bij verre het meest bijzondere land van mijn reis en dat hoop ik in mijn aanstaande update met een nieuw houtjetouwtjeplakfilmpje te laten zien. Deze zal binnen een week verschijnen! Tot dan, Aju! Of Godafez zoals ze hier zeggen.

ps: voor de volgers van het bewegende stippie op de waar is sjarel pagina, daar zit pas over ander halve week weer beweging in!

​En de link naar het digitale stukje: