Over palmbomen en thuiskomen

Zo! Op de valreep een stukje, de laatste voor m'n thuis komst. Ik loop hier ondertussen zover achter dat inlopen er helaas niet meer in zit.

De eindsprint is ingezet, morgen fiets ik Leipzig uit en over tien dagen het eiland op. Hoe dichter ik kom hoe harder ik fiets. Een nieuw stukje schrijven koste wat moeite, helemaal als het over de tropen moet gaan, een verre plek met weinig overeenkomsten met de glooiende Duitse heuvels. Maar heeho, als cadeautje voor mijn grootste steun en toeverlaat, Mama, die laatst 60 is geworden, toch nog een stukje :-)

Dag 371

We naderen Europa! Slechts 950 kilometer open zee ligt tussen ons. Het bekende Europa dat ik elf maanden geleden achter mij liet zal in een dag aan de horizon verschijnen. Eerst als een klein streepje land waar ik naar zal verlangen. Vandaar zal het groeien. Een verlangen wordt werkelijkheid. Wanneer ik voet aan wal zet het zal het land mij opslokken in een wereld die ik ken. Een veilig en vertrouwde plek, een thuis. Dat er tussen mij en die plek nog een kleine drieduizend kilometer ligt zie ik voor nu even door de vingers. Oekraïne en Nederland zijn praktisch buren, niet?

Ik zit op de veerboot van Batumi in Georgië naar Odessa. Niet alleen maar vergezeld door een honderdtal vrachtwagen chauffeurs, een echte mannenwereld. De één nog mannelijker dan de ander, grote spierballen, grote buiken, sigaretten en drank, veel drank. Het lijkt of het man zijn hier bewezen wordt door de hoeveelheid wodka je kan achterover kan slaan voordat je in comateuze toestand je bed kruipt. De vloer voldoet ook. In deze dronkenmansvaart drijft de ziel van de Slavische volken aan de oppervlakte, want tussen de drankflessen en peuken door zie je broederschap. Grote mannen geven hier om elkaar. Dit vondt ik overal terug in het spulletje van de voormalige Sovjetunie. Waar het allemaal net niet werkt, overheden corrupt zijn, de lonen laag, het leven hard en een soort weemoedige triestigheid de luchten vult. In die triestigheid vinden mensen elkaar. Hechte vriendschappen zijn een nodige bron van warmte in deze wereld. Gevierd met een glas, soms een ruzie met een klap maar uiteindelijk met een knuffel op zee. We zitten hier eenmaal allemaal op de zelfde schuit.

En dat is een hele andere wereld dan het andere Azië, Het warmere zuiden. Thailand, waar ik eigenlijk over zou moeten schrijven. Een tropen paradijs waar alles meezat, zelfs de wind. Een land vol zachte mensen. Een groet en een glimlach geven beeld van een gemoedelijke plek, niet getekend door oorlog en ellende. Een land van lieve mensen met het geluk van een plek op het juiste stukje aarde.

En dat stukje staat te koop. Voor een appel en ei koop je een reisje naar het paradijs, een paar tientjes en je kan jezelf all-inclusive laten vertroetelen op een Thais strand.

Het was dit Toerisme, Althans de verhalen erover dat me erg deed opkijken tegen mijn tijd in het land. Cambodia met zijn volledig uit de klauwen gelopen (kinder/seks) toerisme stondt nog helder voor de geest. In de Cambodjaanse steden is het de kalende blanke pensionaris die het straatbeeld domineerd. Tegen de avond komen ze te voorschijn om straathoek en portiekjes te bezetten. Soms met een meisje aan de arm waarvan de leeftijd op anderhalve hand valt te tellen. Een treurige werkelijkheid.
Afgeschrokken door m'n het gedrag van deze westerling die zich koning voelt tussen de palmen en bang voor een worsteling tussen geblakerde buiken, kalende koppen en rood vlees fietste ik ietswat bezorgd het land in. Wantrouwend keek ik daar om mij heen, na deze heuvel zullen ze wel verschijnen dacht ik, achter dat bosje zullen ze wel zitten. Maar ze bleven uit, geen toerist verstopt in die palmboom, geen toerist in de struiken. En de dikke buik die ik wel zag? Dat een was waterbuffel.

Thailand bleek zijn glans nog lang niet te zijn verloren, tussen de toeristische trekpleisters schitter de zee als nooit tevoren. Vissers trekken nog uit bij zinken van de zon en de gekleurde lampen van de houten scheepjes deinen vrolijk in de nacht. Een indrukwekkend schouwspel voor de enkeling, voor die geluksvogel met z'n tentje op het strand.
Thailand was met goede wegen en voorzieningen een ware vakantie. Een tropendroom op de fiets. Een kaartje naar het paradijs blijkt toch nog te koop, het ligt echter tussen de hoogtepunten van de reisfolder. In een maand fietste ik er door heen, de wind stond mee, de problemen bleven uit. Onderweg naar het laatste land in de tropen, het laatste land voor Singapore. Daar over later meer!

------

Ik ben nu aan het eind van m'n reis. Thuis komen was lang een onvoorstelbare gedachte, ver weg en ongrijpbaar. Net als het vertrek, maar die kwam en ik ging, zenuwachtig als ik was. En zo kom ik nu terug. Maar het voelt goed, het is klaar, het is rond, het is af. Op m'n allerlaatste centen maak ik de laatste kilometers.

​De datums staan. De 25e de Grens over, de 28e de Zeelandbrug over. Tien dagen resteren, het staartje van een gigantisch avontuur. Maar het is nog niet voorbij, ik ben nog niet uit geschreven, de foto's zijn nog niet ontwikkeld en het verhaal nog niet afgesloten. Dus blijf lekker hangen, tot de volgende :-)

En natuurlijk bedankt voor het volgen, het geduldig wachten op een nieuw stukje en de ongelooflijke hoeveelheid steun die ik weer heb mogen ontvangen.

​Groet uit Leipzich. 496 dagen, 22000 kilometer, tien dagen van huis! Tot zo!

En een nieuw filmpje, ietswat lang en een beetje chaotisch. Zie maar hoe ver je komt!

Psssst, het filmpje van Maleisië en Singapore is ook al online te vinden mocht je niet willen wachten.