Hela Hola! Een nieuwe tocht. Samen met mijn meisje vijf maanden Afrika. Van kaapstad naar Nairobi.
|
Joehoe, het duurde even! Hierbij mijn nieuwe filmpke van Kirgizië. Maar eerst even het heden voor het verleden. Na een lange strijd heeft de kou mij uiteindelijk ingehaald. Vanaf het vertrek in de lente heeft de winter me altijd op de hielen gezeten en is nu zes maanden later argeloos voorbij gerold. Kortom, de winter heeft gewonnen, al doet ie dat misschien wel altijd. Na 1600 kilometer in het mooie maar moeilijke Xinjiang gooide ik de handdoek in de ring en hees de witte vlag. Ik verruilde ik mijn zadel voor een hard bedje in een zestien uur durende treinrit richting Lanzhou. Een kleine provincie stad in centraal China met een schamele 2.7 miljoen inwoners. Vanaf deze stad aan de gele rivier fiets ik verder. Verder naar de warmte, verder naar de zon! En die zon hoop ik te vinden in Singapore. Mijn nieuwe reisdoel. Oost wordt Zuid! Dan over Kyrgizië dat ik ondertussen dertig dagen geleden verliet. Later bleek de kou nog maar het puntje van de ijsberg te zijn, gelukkig wist ik dat toen niet. Pijn doet het. Zoveel dat het me verlamd. Ik ben zojuist met grote tegenzin mijn tentje uit gekropen om deze op te breken. Het lukt echter niet, ik val om de haverklap stil en rillend staar ik wat de verte in. Het is een ijskoude morgen op 3300 meter hoogte en mijn vingers en tenen schreeuwen het uit. "Warm ons op of we vallen eraf" krijsen ze me toe. Val er dan maar af denk ik, op dat moment lijkt dat een eerlijke ruil om me te verlossen uit deze ellende. Uiteindelijk lukt het me om met mijn gevoelloze vingers en wat gevloek mijn boeltje op de fiets te snoeren. Ik wil nog maar één ding en dat is zo snel mogelijk van deze berg af. Een paar uur later in een warm winkeltje met houtkachel wip ik wat met mijn ondertussen opgewarmde tenen. Ik ben blij dat ik ze nog heb, het is maar goed dat ik die morgen niet echt voor die keuze had gestaan. Ik heb zojuist de laatste bergpas voor China beklommen. Rechts rijzen de besneeuwde reuzen van de Pamir op. Een muur van grillige pieken, een onherbergzame woestenij. Echter ook ver en onbereikbaar, als op een mooie ansichtkaart. Ik weet ondertussen dat ik in het lange gevecht tegen de winter aan de verliezende kant fiets. De aankomende koude heeft me eerder doen beslissen de Pamir in Tadzjikistan over te slaan. Een beslissing die me zwaar viel, vooral nu ze hier aan de rand hun armen om mij slaan. "Ooit zien jullie me nog wel" roep ik naar de bergen. Zwijgzaam kijken ze terug naar dat kleine figuurtje op de vlakte. Dat zullen we nog wel eens zien denken ze. Dat zullen jullie nog wel eens zien, denk ik. Ik verbleef exact een week in Kirgizië, het vijftiende land op mijn reis. Het land maakte met zijn onherbergzame maar vredige karakter een diepe indruk op me. De mensen zijn vriendelijk en gastvrij. Zo gaf een vrachtwagenchauffeur me een lift en koopt vervolgens nog twee brooden voor me. Bij het uitladen van mijn fiets krijg ik van toegelopen omstanders genoeg eten voor een week. Altijd wanneer ik zoveel krijg voel ik mij naast dankbaar ook beschaamd omdat ik niets terug kan geven en wellicht ook wel omdat ik weet dat we dit in Nederland nooit zouden doen. Kirgizië voelt ook natuurlijker dan haar burenlanden. Het politieke klimaat zal hier wel iets mee te doen hebben. Geen agent op elke straathoek en ook de portretten van de president missen. Het is dan ook niet voor niets dat in de zomer heel avontuurlijk Europa hierheen druist. Door deze gemoedelijke sfeer is het land ondanks zijn loodzware beklimmingen de hoognodige adempauze voor het volgende land. Het land dat de grootste bergen nog overschaduwd. China! Hopsadikee, en daar ben ik nu! De komende twee maanden fiets ik richting Laos. Met als eerste stop na 1100 kilometer Chengdu, de stad van onze favoriete zwart-witte knuffelbeer. Je kent ze wel :-) Ik hoop daar weer iets te schrijven. Tot dan! En natuurlijk wat foto's en een houtjetouwtjeplakfilmpje.
1 Comment
van Hoften
12/1/2018 07:57:48 am
wauw wat indrukwekkend die oranje prachtbergen en erna ook al die ijzelijkheid, gweldig sjarel om zo een beetje mee te mogen.
Reply
Leave a Reply. |
Hoi!De komende winter fietsen Marcella en ik zo'n 8000 kilometer door Afrika. Hier houden we onze avonturen een beetje bij met zo nu en dan een update! Archieven
September 2021
|